எங்கே தேடுவேன்??

 

ஏழாவது அமெரிக்கப் பயணம் காலம்.

பீனிக்ஸ் நகரில் மகனது இல்லத்தில் தங்கியிருந்து விட்டு ஏப்ரல் 10 ஆம் தேதி மீண்டும் கலிபோர்னியாவிலுள்ள மகள் வீட்டிற்குச் செல்ல எண்ணியிருந்த ஒரு நாளின் (24-மார்ச்-2025) மாலை நான்கு மணியளவில் மகளின் தொலைபேசி வந்தது. உடனடியாக என் உதவி தேவைப்படுவதால் மறுநாளே கிளம்பி வர முடியுமா எனத் தொலைபேசியில் கேட்டார்.

உடல்நிலை சரியில்லையா இல்லை வேறு காரணமா எனக் கவலையுடன் யோசித்துக் கொண்டே கலிபோர்னியாவிற்கு மறுநாள் காலை 8.30 மணி விமானத்தில் கிளம்ப முடிவு செய்தோம். அவசர கதியில் எங்கள் பொருட்களைப் பெட்டிகளில் அடுக்கி வைத்து விட்டுக் கடைக்கு சென்று தேவையான சில பொருட்களை வாங்கிக் கொண்டு இரவு உறங்கச் சென்றோம். குட்டிப் பேரன் பெட்டிகளைக் கண்டதும் என்ன புரிந்து கொண்டாரோ தெரியவில்லை, எங்களை விட்டு நகரவே இல்லை.

மறுநாள் அனைவரும் அதிகாலை 5 மணிக்கே கண் விழித்துக் கிளம்பத் தயாரானோம். மருமகள் சமைத்துத் தந்த பொங்கல் (+சட்னி) டப்பாக்களை ஒரு பிளாஸ்டிக் பையில் சுற்றி Trader Joe’s காகிதப் பையில் வைத்து எடுத்துக் கொண்டு 6.40 மணியளவில் விமான நிலையத்திற்குக் கிளம்பினோம். மகனின் காரில் மூன்று பெரிய பெட்டிகளை வைக்க இயலாது என்பதால் அவரது நண்பரின் உதவியை நாடியதால் 15 நிமிடங்கள் தாமதம் வேறு. (Are you awake, have you brushed your teeth, have you started, where are you)

வீட்டிலிருந்து விமான நிலையம் 20 நிமிடப் பயண நேரத்தில் உள்ளதால் 8.40 விமானத்திற்கு சரியான நேரத்திற்குச் சென்று விடலாம் என்று நாங்கள் நினைத்திருக்க, விமான நிலைய பார்க்கிங்கை நெருங்க முடியாத வண்ணம் போக்குவரத்து நெரிசல். நண்பரும் வந்து சேர நாங்கள் செல்ல வேண்டிய கதவிற்கு சற்று முன்பாக மகன் எங்களை இறக்கி விட்டு விட்டு, அம்மா நான் காரை நிறுத்தி விட்டு வந்து உங்களைப் மீண்டும் சந்திக்க முடியுமா என்று தெரியவில்லை என கூறி கட்டி அணைத்துப் பிரியாவிடை பெற்றுக் கொண்டு கிளம்பினார்.

அப்போது மணி 7.30. மிக வேகமாகப் பெட்டிகளை இழுத்துக் கொண்டு செல்கையில் “டப்” என சத்தம். சாப்பாடு எடுத்துச் சென்ற காகிதப் பையின் பிடி அறுந்தது…(காகிதப் பையை எடுத்து வந்ததற்காகப் பெற்ற அர்ச்சனைகள் தனிக் கதை, யாரிடமிருந்து என்பது உங்களுக்கே தெரியும்) ஒரு பெட்டி மேல் பேரன் மற்றதில் சாப்பாட்டு மூட்டை என வைத்துக் தள்ளிச் சென்று மிக நீண்ட Southwest Airlines விமான check-in வரிசையில் சேர்ந்து கொண்டோம். எங்கள் பாஸ்போர்ட்டுகளை வாங்கிக் கொண்டு சென்ற எங்கள் மருமகள் பெட்டிகளுக்கான tagsகளை எடுத்து வர வரிசையில் நகர்ந்தபடியே அவைகளைப் பெட்டிகளில் பொருத்தினோம். இதற்குள் மகனும் வந்து சேர்ந்து கொள்ள மூன்று பெரிய பெட்டிகள் ஒரு கைப்பெட்டி என நான்கு பெட்டிகளையும் check-in செய்தோம்.

கையில் எடுத்துச் செல்லக் கூடிய பெட்டியையும் check-in செய்ய இரண்டு காரணங்கள். 1. பயண நேரம் 1.30 மணி நேரம் மட்டுமே 2. Southwest airlines விமானங்களில் முன்பதிவு இருக்கைகள் கிடையாது. Mofussil பேருந்து போல உள்ளே ஏறி கிடைத்த இடத்தில் அமர வேண்டும். என் கணவரிடம் laptop பையும் என்னிட்ம் ஒரு சிறிய Michael Kors கைப்பை (அதில் பாஸ்போர்ட்டுகள், 20$, tissue paper, கைபேசி) மற்றும் பொங்கல் பை, காலி குடிநீர் பாட்டில். மட்டுமே.

மகன் குடும்பத்தினரிடம் பிரியாவிடை பெற்றுக் கொண்டு security check செய்யச் சென்ற போது நேரம் 8.15. வரிசையில் நகர்ந்து கதவருகில் நுழையும் போது என் கைப்பையிலிருந்த பாஸ்போர்ட்டுகளை எடுத்து அவற்றின் முன்பக்கத்தைப் பார்த்ததும் அதிர்ந்து போனேன் (expire ஆனவை) புது பாஸ்போர்ட்டுகளைக் காணவில்லை. என் கணவரிடம் கூறிவிட்டு வரிசையை விட்டு வெளியில் மிக வேகமாக வந்து மகனிடம் கூறினோம்.

டிசம்பர் கடைசி வாரத்தில் உல்லாசக் கப்பல் பயணம் சென்ற போது பழைய பாஸ்போர்ட்டுகளை தனியாக வைத்து விட்டு (சேர்த்து எடுத்துச் செல்வதால் verification சமயத்தில் குழப்பம் ஏற்படுகிறது) புதியவற்றை மட்டும் எடுத்துச் சென்றோம். மகனிடம் கொடுத்து வைத்திருந்த பழைய பாஸ்போர்ட்டுகளை முதல் நாளிரவு என் கணவர் தந்த போது (இருவரும் கவனிக்கவில்லை) வாங்கி என் கைப்பையில் வைத்துக் கொண்டேன். புது பாஸ்போர்ட்டுகள் என் Roll on பெட்டியின் உள்பகுதியில் இருந்தன என்பதை நான் கூறவும் மகனும் மருமகளும் check-in பகுதிக்குச் சென்று பெட்டியை எடுக்க முடியுமா என்று விசாரித்தனர். பொதுவாக அது சாத்தியமில்லை என்று அங்கிருந்த ஊழியர் கூறி, செக்யூரிட்டி அலுவலரை அணுகுமாறு கூறினார்.

செக்யூரிட்டி பகுதிக்குச் சென்று எங்கள் பிரச்சினையை எடுத்துக் கூற, அலுவலர் பழைய பாஸ்போர்ட் expire ஆகி ஒரு வருடத்திற்குள் இருந்தால் அனுமதிக்க முடியும் உங்களுடையது 2018லேயே expire ஆகி விட்டது வரிசையை விட்டு ஒதுங்கி நில்லுங்கள், let us see what we can do எனக் கூறினார். பல நிமிடக் காத்திருப்புக்குப் பிறகு ஒரு பெண் அலுவலர் வந்தார். என்ன பிரச்சினை என விசாரித்து விட்டு மிக நிதானமாக கைகளுக்கு கிளவுஸ் மாட்டிக் கொண்டு எங்கள் பாஸ்போர்டை கையில் வாங்கிப் பார்த்து விட்டு ஒரு formஐக் கொடுத்து எங்கள் பெயர், முகவரி என சில அடிப்படைத் தகவல்களை எழுதச் சொன்னார். பிறகு அவரது மேலதிகாரியைத் தொடர்பு கொண்டு பேசினார். இடையில் பேரனுக்குப் பசிக்க ஆரம்பிக்க அந்தப் பகுதியை சுற்றிச் சுற்றி ஓட ஆரம்பித்தார். மம்மு வேணும் என சிணுங்கினார். (அடுத்த பசி நேரத்திற்குள் வீட்டிற்குச் சென்று விடலாம் என்பதால் கையில் உணவு எடுத்து வரவில்லை)  

அந்தப் பெண் அதிகாரி மகனிடம் நான் இப்போது எங்கள் அலுவலகத்திற்குத் தொலைபேசப் போகிறேன் அவர்கள் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு இவர்கள் சரியாக பதில் கூறினால் நாங்கள் இவர்களை பயணம் செய்ய அனுமதிப்போம்; நீங்கள் யாரும் உதவக் கூடாது பரஸ்பரம் இவர்கள் இருவரும் உதவிக் கொள்ளக் கூடாது; தொலைபேசிக்கு அனுமதி இல்லை எனக் கூறினார்.  என் தாயாருக்கு தொலைபேசுவதில் உதவி தேவைப்படலாம் என மகன் கூறியபோது strictly No, she has to manage எனக் கூறினார். நாற்காலி தேவைப்படுகிறதா என அந்தப் பெண்மணி அன்பாக விசாரித்தார். இருந்த டென்ஷனில் வேண்டாம் என மறுத்து விட்டேன். மற்றொரு அலுவலரும் வந்து சேர்ந்து கொண்டதும் அவருக்கும் தகவல்களைப் பகிர்ந்தார். அலுவலகத்திற்கு தொலைபேசினார்கள். யாரும் பதிலளிக்கவில்லை. காத்திருந்தோம். பல நிமிடங்களில் என் கணவருக்கான அலுவலரும் வந்து சேர்ந்து கொண்டார். எனக்கான அலுவலர் மகனை அழைத்து one stop flight, Los Angeles அருகிலுள்ள Santa Ana வழியாகச் செல்லும் அடுத்த விமானத்திற்கு டிக்கெட்டுகளை மாற்றச் சொன்னார்.

இடையில் தொலைபேசித் தொடர்பு கிடைத்ததும் அவர் இங்கு நடக்கும் தகவல்களைக் கூறத் தொடங்கினார். மறுமுனையில் கேள்விகள் கேட்கப்பட அலுவலர் என்னிடம் கேள்விகளைக் கேட்டுத் தொலைபேசியில் என் பதிலை relay செய்தார். ஆங்கிலத்தில் நடந்த உரையாடலை கீழே தொகுத்துள்ளேன்.

What is your date of birth?

What is your place of birth? – Kumbakonam

Where is it? – It’s a small town in the southern part of India

Can you name any city nearby that place? – Sure, Chennai

How long have you been staying in the address given in the form? – Since January

When did you come to the US? – Dec 4, 2024

Where were you staying before this address? – _______, __________

What is the address? – Replied partly (my husband helped with the door number, but the officer told not to help each other. I tried to use my phone but she told me to put it down)

What is the zip code? – I don’t know (over phone – she says she doesn’t know)

What is your email? Can you write it for me? - yes, sure

Tell me the last four digits of your telephone number? ----(இந்திய எண்ணா அமெரிக்க எண்ணா? இந்திய எண்ணைக் கூறினேன். அமெரிக்க எண் நினைவில் இல்லை)

Last four digits of the second telephone number? ----(கணவரின் இந்திய எண்)

What is your new passport number? – I don’t know. Everything is digitalized. I have it in my phone. Can I look into it?

Put down your phone. If you don’t remember no problem. (over phone- she says she doesn’t know)

சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு you are cleared to go எனக் கூறினார். அதற்குப் பொருள் “புருசன் கூடவே நிற்காதே பின்னால் நகர்ந்து போ. மறக்காமல் பழைய passportகளை எடுத்துக் கொள்”

மகன் குடும்பத்தார் என்ன செய்வது எப்படி உதவுவது எனப் புரியாமல் நின்றிருக்க, அருகில் இருந்த கடையில் பால், வாழைப் பழங்கள் என வாங்கி வந்து குட்டிப் பேரனுக்குத் தந்து விட்டு எனக்கும் தந்தார்கள். பழங்களை வாங்கிப் பையில் வைத்துக் கொண்டேன். பல நிமிடங்கள் கடந்தும் என் கணவருக்கு clearance கிடைக்கவில்லை. காரணம் எங்களுக்கே தெரியும். பாஸ்போர்டில் உள்ள அவரது முழுப்பெயர் கணினியில் அவ்வளவு சுலபத்தில் தெரியாது. முதல் 16 எழுத்துக்கள் மட்டுமே தெரியும். What is your first name, second name, middle name என ஆரம்பித்து 1,2,3 என்ற வரிசையில் தேடி பிறகு 3,2,1 எனத் தேடி…அவருக்கே மறந்து போன பழைய yahoo mail id யைத் தேடி… ஒரு வழியாக 9.15க்கு அவரையும் அனுப்பினார்கள்.

மணி 9.20.

குடும்பத்தினரிடம் சொல்லிக் கொண்டு உள்பக்கமாக வாருங்கள் எனக் கூறினார்கள். இந்த விமானம் one stop விமானம். அம்மா…இரண்டு boarding pass உள்ளன. இந்த விமானமே நேராக Oakland செல்லுமா அல்லது இறங்கி வேறு விமானத்தில் ஏற வேண்டுமா என விசாரித்துக் கொள்ளுங்கள் என மகன் கூறினார். சரி, அந்த emailஐ எனக்கு அனுப்பு எனக் கூறிவிட்டு உள்ளே சென்றதும் எங்கள் இருவருக்கு மட்டும் தனி வரிசை. எங்கள் ஸ்வெட்டர்கள், ஷூக்கள், கைப்பை, பிடி அறுந்த காகிதப் பைக்குள் பிளாஸ்டிக் பையில் சுருட்டி வைக்கப் பட்டிருந்த பொங்கல் + ஊறுகாய், கசகசவென்று இருந்த வாழைப்பழங்கள் அடங்கிய சாப்பாடு மூட்டை, laptop, belt என ஒவ்வொன்றாக scanning machine ஒன்றில் வைத்து சோதித்து விட்டு ஒரு காகிகத்தில் மருந்தினை ஒற்றி drug test செய்து ஒவ்வொரு பொருளாக வெளியில் எடுத்துத் தந்தார்கள்.

அணிந்து கொண்டதும் எந்த gate எனத் தெரியுமா என விசாரித்து எங்களுக்குத் தெரியும் எனக் கூறியதும் நேரே அங்கே செல்லுங்கள் இனிமேல் தொலைபேசியில் இருக்கும் boarding pass மட்டும் போதும்.  இடையில் விமானம் மாறும் போதும் security பகுதியை விட்டு எங்கும் செல்லாதீர்கள் நேராக gate செல்லுங்கள் எனக் கூறி அனுப்பினார்கள். அவர்களுக்கு நன்றி கூறி விட்டு கிளம்பிய சமயம் நான் உள்ளே அணிந்திருந்த சட்டையின் பின் பக்க ஊக்கு அறுந்து போனது. நின்று safety pin போட வசதி இல்லை. சாப்பாட்டு மூட்டையை கையில் இடுக்கிக் கொண்டு ஓட்டமும் நடையுமாகக் கிளம்பினோம்.

Gateஐ அடையும் நேரம் ஏற்கனவே boarding ஆரம்பித்து விட்டதால் வரிசையில் சேர்ந்து ஒரு வழியாக விமானத்தில் ஏறினோம். வழக்கம் போல முதலில் ஏறியவர்கள் ஜன்னல் அல்லது ஓர இருக்கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு விட்டார்கள். நடு இருக்கைகள் மட்டும் காலியாக இருந்தன. இறக்கை அருகில் ஒரு இருக்கையில் ஜன்னல், நடு இருக்கைகள் காலியாக இருக்கவே அங்கு அமர்ந்தோம். என் கைபேசி 68% சார்ஜ் இருப்பதாகக் காட்டியது. விமானத்தில் இலவச WiFi இருந்தாலும் மதியம் 1.30 மணிக்கு Oaklandல் இறங்கி மருமகனைத் தொடர்பு கொள்ளும் வரை தொலைபேசி உயிரோடு இருக்க வேண்டும் என்பதால் சிக்கனமாக செலவு செய்ய வேண்டிய கட்டாயம். (charger கைப்பெட்டியோடு முன் விமானத்தில்) 9.40க்கு விமானம் கிளம்பும் சமயம் மகனது WhatsApp தகவல்கள்.  After reach la cal us. அதைத் தொடர்ந்து San Antonio. Santa Ana என்று சொன்னாரே என யோசனை உதித்தாலும் அவர் சொன்னால் சரியாகத் தான் இருக்கும் என முடிவு செய்தேன்.

விமானம் கிளம்பி உயரே பறக்கத் தொடங்கி, நிதானத்திற்கு வந்த பிறகு எதிர்பாராமல் மூன்று வாரங்களுக்கு முன்பாகவே குட்டிப் பேரனை விட்டுக் கிளம்பிய அதிர்ச்சியை உணர ஆரம்பித்தோம். கண்ணீர் பெருகியது. விமானம் சாலையில் வாகனங்கள் U-turn எடுப்பது போல 3-4 முறை வளைந்து வளைந்து சென்றது (இறக்கை அருகே எங்கள் இருக்கை என்பதால் வளைந்து செல்வது தெரிந்தது) அதிகாலையில் பால் குடித்த பிறகு எதுவும் சாப்பிடாமல் டென்ஷனில் இருந்ததன் பலனாக தலை சுற்றலுடன் வாந்தி வருவது போல உணரத் தொடங்கினேன். Seat belt sign அணைக்கப்பட்டால் தான் குடிக்க தண்ணீராவது தருவார்கள் என்பதால் காத்திருந்தேன்.

பல நிமிடங்களுக்குப் பிறகு விமானப் பணிப்பெண் ஒருவர் கையில் இருக்கை எண்களுடன் கூடிய ஒரு தாளில் ஒவ்வொரு பயணியாக உங்களுக்குக் குடிக்க என்ன வேண்டும் எனக் கேட்டுக் குறித்துக் கொண்டே வந்தார். இருக்கையின் முன் பகுதியில் வைக்கப் பட்டிருந்த பட்டியலில் on the house என்னும் பிரிவின் கீழ் உள்ளவற்றில் ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுத்து ஒவ்வொரு பயணியும் சொல்லச் சொல்ல குறித்துக் கொண்டே வந்தார். (சோடாக்கள், கோக், காப்பி, டீ, ஹாட் சாக்லேட், பீர்) எங்கள் இருக்கைக்கு முன் இருக்கை வரை அது தொடர்ந்தது.

மிகச் சரியாக எங்கள் வரிசைக்கு வந்ததும் சாரி இதோ வருகிறேன் எனக் கூறி விட்டுச் சென்றவர் பத்து நிமிடங்களுக்குப் பிறகு வந்து சேர்ந்தார். தற்சமயம் அவர் கையில் tablet. அதில் மற்றவர்களுக்கான பானங்களைக் குறித்துக் கொண்டார். தலை சுற்றல் அதிகரிக்கத் தொடங்கியது. கையில் குடிநீர் பாட்டில் இருந்தாலும் செக்யூரிட்டி பகுதிக்குப் பிறகு தண்ணீர் பிடிக்க நேரமில்லை. மது வகைகள், சேண்ட்விச் போன்றவைகளை விலைக்கு வாங்கும் வசதி இருந்தும் 1.30 மணி நேரப் பயணம் என்பதால் பயணிகள் யாரும் வாங்கியது போலத் தெரியவில்லை (பணிப்பெண் கையில் credit card swiping machine இல்லை)

சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு ஒரு சிறிய trayல் பானங்களை முதல் இருக்கை தொடங்கி எடுத்து வந்து தருவதற்குள் மயக்கமே வந்து விட்டது. ஒரு வழியாக ஹாட் சாக்லேட்டைக் குடித்து முடித்து பொங்கல் பையைத் திறக்க ஒரு ஊறுகாய் டப்பா மூடி திறந்து வழிந்து கொண்டிருந்தது. கைபையில் கிடைத்த கைதுடைக்கும் காகிதத்தைப் பயன்படுத்தி ஒரு மாதிரி சமாளித்து பொங்கல் மற்றும் வாழைப்பழத்தை உண்டு முடித்ததும் போன உயிர் மீண்டது. சில நிமிடங்களில் உள்ளே சென்ற ஹாட் சாக்லேட் வயிற்றைக் குழப்ப…மீண்டும் வாந்தி வருவது போன்ற உணர்வும் தலை சுற்றலும்…

மகள் எதற்காக அவசரமாக வரச் சொல்கிறார் என்ற கவலையும் உடன் தொற்றிக் கொள்ள, விமானம் தரையிறங்கும் நேரம் நெருங்கியது. ஜன்னலின் வழியே தெரிந்த மலைத் தொடர்களின் மேலே பனி படர்ந்திருந்ததைக் காண முடிந்தது. San Antinio நகருக்கு நடுவில் அதே பெயருடைய ஒரு நதி உள்ளது. அந்த நதியின் கரையில் நடந்து செல்வதும் (Riverwalk) விழாக் காலங்களில் வண்ண விளக்குகள் ஏற்றப்படுவதும் பிரசித்தம். (holiday lighting) என் கணவர் பல வருடங்களுக்கு முன்பு அந்த ஊருக்குச் சென்றுள்ளதால் நகரின் நடுவே நதி தெரிகிறதா என்று பார்த்துச் சொல் எனக் கூறினார். அருகில் அமர்ந்திருப்பவர்களுக்கு நாம் பேசும் மொழி புரியாதது ஒரு வகையில் வசதி. 😊

ஜன்னல் வழியாக எத்தனை எட்டிப் பார்த்தாலும் நதி எதுவும் தெரியவில்லை. சிறு குளங்கள் இரண்டு தெரிந்தன. விமானம் வேறு runwayயில் இறங்கினால் நதி தென்பட வாய்ப்பில்லை என சமாதானம் கூறிக் கொண்டோம். விமான நிலையத்தை நெருங்கும் சமயம் நிறைய சிறு சிறு விமானங்கள் (தனியார்) ஆங்காங்கே நிறுத்தப்பட்டும், ரன்வேயில் சில தரையிறங்கிக் கொண்டும் ஏறிக் கொண்டுமிருந்தன. குறிப்பாகச் சொல்லப் போனால் பெரிய விமானகளை விட சிறு விமானங்களே அங்கு அதிகம் தென்பட்டன.

San Antinio சிறிய விமான நிலையம் தான் விமானத்தை விட்டு இறங்கியதும் அடுத்து ஏற வேண்டிய விமானத்தை சீக்கிரமாக அடைந்து விடலாம் என என் கணவர் கூறினார். தரையிறங்கியதும் மகனுக்குத் தொலைபேசிய போது எங்கள் பாஸ்போர்ட் அதிக நேரம் ஆளில்லாமல் பெட்டியில் இருப்பது நல்லதில்லை என்பதால் ஏற்கனவே மருமகன் ஓக்லாண்ட் விமான நிலையத்திற்குக் கிளம்பிச் சென்று விட்டார் எனக் கூறினார். அதற்குள் மருமகனிடமிருந்து WhatsApp தகவல்.: Luggage tagsகளை புகைப்படம் எடுத்து அனுப்புங்கள். 

உள்ளே நுழைந்ததும் Welcome to Orange County எனத் தரையிலும் சுவர்களிலும் தென்பட்டது. Gate 20ல் இறங்கியதும் அங்கிருந்த உதவியாளரை விசாரித்ததில் Gate21ல் தான் எங்களது அடுத்த விமானம் எனத் தெரிந்ததும் Phoenix security அலுவலர் கூறியிருந்த படி எங்கும் வேடிக்கை பார்க்காமல் பத்தே எட்டில்(மிக அருகில்) அங்கே சென்றடைந்தோம். Luggage tagsகளை புகைப்படம் எடுத்து அனுப்பிய சில நிமிடங்களில் பாஸ்போர்ட் எந்தப் பெட்டியில் உள்ளது? நான் பதிலனுப்பிய சில நிமிடங்களில் அவற்றின் புகைப்படங்களை அனுப்பினார். மிகச் சிறிய இந்த விமான நிலையதில் ABC என மூன்று terminalகளும் ஒரே கட்டிடத்தில் (A 1-8, B 9-15, C 16-22) உள்ளன. 

கடவுளுக்கு நன்றி கூறி விட்டு அருகிலிருந்த restroomஐப் பயன்படுத்தி விட்டு (இப்போதும் தண்ணீர் பிடிக்க மறந்து விட்டு) இருக்கையில் அமர்ந்தோம். அப்போது நேரம் 11.20. அடுத்த விமானம் 12.30க்கு தான் என்பதால் San Antinioவின் நேரத்தை கூகிள் செய்தேன். டெக்ஸாஸ் மாநிலம் பரப்பளவில் மிகப் பெரியது என்பதால் இரண்டு time zoneகள் உண்டு தற்போது நேரம் 1.30 எனக் கூறினார் கூகிள் ஐயனார். நாம் சரியான ஊரில் சரியான நேரத்தில்தான் இருக்கிறோமா என சந்தேகம் தோன்றவே Gate 21 சென்று விசாரித்து வந்தார் என் கணவர். உள்ளே சென்று அமர்ந்ததும் பிள்ளைகளுக்குத் தகவல் அனுப்பி விட்டு விமானம் பறக்கக் காத்திருந்தோம். காத்திருந்த சமயத்தில் காவலர்கள் சிலரும் அவர்களின் மோப்ப நாயும் Gate 21 அருகிலிருந்த பயணிகளை 4-5 முறை சுற்றிச் சுற்றி வந்தனர். இருக்கும் பிரச்சினையில் இது வேறு சேர்ந்து கொண்டது.எல்லாம் சரியாக உள்ளது என்ற நிம்மதியுடன் அமர்ந்திருந்த சில நிமிடங்களில் boarding ஆரம்பித்தது.

விமானத்தில் ஏறி இடம் பிடித்ததும் விமானியின் அறிவிப்பு. யாரோ(?!) ஒரு பயணி Gate 21ல் பதிவு செய்து விட்டு விமானத்தில் ஏறவில்லை. அவர் பெயர் தெரியவில்லை. எனவே பயணியர் அனைவரும் அவரவர் ID மற்றும் Boarding passகளைத் தயாராகக் கையில் வைத்துக் கொள்ளவும் எனக் கூறினார். அதே நேரம் விமான நிலைய ஊழியர் ஒருவர் முன் வரிசை இருக்கைகளில் சோதனை செய்ய ஆரம்பித்தார். நான் என் கணவரிடம் உங்கள் பெயரைத் தான் தெரியவில்லை என்று விமானி கூறினாரோ இப்போது ID கேட்டால் முதலிலிருந்து ஆரம்பிப்பார்களே, முதல் வேலையாக விமானத்தை விட்டு இறக்கி விடுவார்களே என நான் பதற, சிறிது நேரம் அமைதியாக இரு என்ன நடக்கிறது எனப் பார்ப்போம் என்றார். முதல் இரண்டு வரிசைகளில் சோதனை முடிந்த நேரம் 30+ மதிக்கத்தக்க ஒரு ஆண் எங்களைக் கடந்து சென்றார். விமானி தேடிய பயணி ஏறி விட்டார். விமானம் தற்போது கிளம்பும் என அறிவித்ததும் அப்பாடா எனப் பெருமூச்சு விட்டேன்.(டோம்)

விமானம் ரன்வேயில் காத்திருந்த சமயத்தில் கண்ட சில காட்சிகளை இங்கே கூறுகிறேன். இங்கு மொத்தம் இரண்டு ரன்வேக்கள் மட்டுமே உள்ளன. ஒன்று சிறு விமானங்களுக்கு மற்றது சற்றே பெரிய (எங்களுடைய விமானம் போல commercial விமானம்) விமானங்களுக்கானது. சிறு விமானங்கள் என நான் கூறுவது 2-10 இருக்கைகள் உடையவை. 2 இருக்கை விமானங்கள் ஒரு taxiway 10 இருக்கை விமானங்கள் மற்றொரு taxiway எனப் பயணித்து தங்களுக்கான ரன்வேயை அடைந்து பறக்கத் தொடங்கின. எங்கள் விமானம் கடைசி ஓடுபாதையில்… விமான நிலையத்தில் காத்திருந்த நேரத்தில் Air Canada விமானங்கள் பல ஏறி இறங்குவதைக் காண முடிந்தது. (தினசரி சேவை கனடா நாட்டிற்கு இங்கிருந்து உண்டு) இந்த விமான நிலையம் பயிற்சிப் பள்ளி விமானங்கள், தனியார் விமானங்கள் மற்றும் general traffic விமானங்களை ஊக்குவிப்பதாக கூகிள் ஐயனார் கூறுகிறார்.

நிற்க.

விமானம் சீராகப் பறக்கத் தொடங்கியது. மீண்டும் வயிற்றுக் குழப்பம் வருவதைத் தடுக்க இம்முறை Coke குடிக்க முடிவு செய்தோம். Pretzel உடன் ஒரு டம்ளரில் நிறைய ஐஸ் கட்டிகளுடன் தரப்பட்ட Cokeஐக் குடித்து முடித்த சில நிமிடங்களில் ஓக்லாண்ட் விமான நிலையத்தில் தரையிறங்கப் போகிறோம் என்ற அறிவிப்பு. கீழே மிகவும் பரிச்சயமான Bay bridge, San Mateo bridge, San Franscisco downtown, Bay எனப் பல காட்சிகளையும் பார்த்து ரசித்த வேளையில் விமானம் தரையிறங்கியது. WhatsAppல் தகவல் தெரிவித்து விட்டு மருமகனுக்குத் தொலைபேசி விட்டு (அது வரை charge இருந்தது) வாசலுக்கு வந்ததும் மருமகனின் காரில் ஏறி வீட்டை நோக்கிப் பயணித்தோம். இத்தனை கலவரத்துக்கிடையில் பெட்டிகளுக்கான காத்திருப்பு இல்லை என்பது தான் ஒரே சுகம். காலை பத்து மணிக்கு முடிய வேண்டிய பயணம் எங்கே செல்கிறோம் என்ன செய்கிறோம் என்றே தெரியாமல் குழப்பமாக வித்தியாசமாக “திக் திக்” தருணங்களுடன் மதியம் 3.30 மணிக்கு முடிவுக்கு வந்தது. 

மருமகன்: நீங்கள் எந்த ஊரிலிருந்து வருகிறீர்கள்?

நாங்கள்: (மிகப் பெருமையாக) San Antonio

மருமகன்: ஒரு மணி நேரத்தில் வந்து விட்டீர்கள். சூப்பர்

40 நிமிடப் பயண நேரத்தில் வீட்டை வந்தடைந்த பிறகு …

நான்: San Antonio நகரில் ஊருக்கு நடுவில் நதி ஓடும் என்றார் உன் தந்தை ஆனால் அதை நாங்கள் காணவில்லை என்றேன்.

மகள்: அம்மா…மூளையை கொஞ்சம் பயன்படுத்தேன்…
டெக்சாஸ் மாநிலம் எதிர்த் திசையில் உள்ளது; ஒரு மணி நேரத்தில் இங்கு வந்து சேர முடியுமா? நீங்கள் சென்றது Santa Ana, Los Angeles.

ஓ......