நேரம் நல்ல நேரம்… நேபாளப் பயணம்

CHENNAI – BANGALORE – GORAKHPUR (UTTAR PRADESH)

DARBHANGA (BIHAR)- KOLKATTA- CHENNAI

INDIGO AIRLINES

9-16/10/2025

மூன்று மாத திட்டமிடல், ஆயிரம் விசாரணைகள் எனச் செய்து கடைசியில் 108 வைணவத் திருத்தலங்களில் ஒன்றான நேபாளத்தில் பனிமலைகளுக்கிடையில் அமைந்த மிக உயரமான இந்துக் கோவில் அமைந்திருக்கும் முக்திநாத் செல்ல முடிவு செய்தோம். பல குறைபாடுகளை சாமானியர்கள் மட்டுமல்லாது பிரபல உபன்யாசகர் உட்படப் பலரும் கூறியதைக் கேட்ட பிறகு இந்தப் பயணம் தேவையா என்ற கேள்வி என்னுள் எழுந்தது நிஜம்.

மகளிடம் எங்கள் பயணம் பற்றிக் கூறிய போது, அம்மா…முக்திநாத் செல்லும் வாய்ப்பு என்பது மிக அரிதான ஒன்று. திருப்பதிக்கு எப்படி நாம் நினைத்தபோது செல்ல முடியாதோ அப்படிதான் இதுவும். நேர்மறைக் கருத்துக்களுடன் அங்கு சென்று வாருங்கள் எனக் கண்டிப்பாகக் கூறினார். தரை மார்க்கமாகக் கடந்த வருடம் நேபாள சுற்றுலா சென்று வந்த சகோதரி ஒருவரும் இந்தப் பயணத்தை சுலபமாக ஏற்றுக் கொள்வது எப்படி என விவரங்கள் கூறினார். நேர்மறையான அவரது கருத்துக்களும் என்னை மகிழ்ச்சியுடன் இந்த எட்டு நாள் பயணத்தை எதிர்கொள்ள வைத்தது.

நேபாளமும் நமக்கு வெளிநாடு தான் என்பதால் பயணம் பற்றிய குறிப்புக்கள்/ஏற்பாடுகள் பற்றிய சில தகவல்களை பகிர்ந்துள்ளேன். இந்தப் பதிவு நீளமானதாக இருந்தாலும் நேபாளம் செல்ல விரும்புவோர்க்கு பயனுள்ளதாக அமையும். மேலும் நாங்கள் பார்த்த YouTube வீடியோக்களிலும் மற்றவர்களின் கருத்துக்களிலும் கண்டது போல முக்திநாத் (நேபாள) பயணம் பயங்கர “திக் திக்” அனுபவமாகவோ மோசமானதாகவோ இல்லை. சரியான பருவநிலை, தகுந்த முன்னேற்பாடுகள் எனப் பயணம் சென்றால் எந்தப் பிரச்சினையும் இல்லை. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக நம் மனத்தில் ஆழ்ந்த இறை நம்பிக்கையும் நேர்மறைக் கருத்துக்களும் தைரியமும் தேவை. அவ்வளவே.

1.Identity card

Passport தேவையில்லை. இது **SAARC நாடுகளுள் ஒன்று என்பதால் இங்கு செல்ல விசா தேவை இல்லை. நம்முடைய “ஆதார்” அட்டையே போதுமானது. கூடுதலாக Voter Id எடுத்துச் செல்ல வேண்டும். காத்மாண்டு விமான நிலையம் வழியாக சென்றால் பயன்படும்.

2.Currency

அங்கு நேபாள ரூபாய் பயன்படுத்தப் படுகிறது. [Rs 1= NRs 1.6 (தோராயமாக)] இந்தியப் பணம் ₹100, ₹500 செல்லுபடியாகும். ₹20, ₹50 நோட்டுக்களும் செல்லும். சரியான சில்லறை கொடுக்கவில்லையென்றால் அவர்கள் நேபாள ரூபாயில் மீதி சில்லறை தருவார்கள். (உலகின் பெரும்பாலான நாடுகள் அமெரிக்க டாலர்களைப் பெற்றுக் கொண்டு அந்தந்த நாட்டு பணத்தை சில்லறையாகத் தருவார்கள்; அப்படி சேர்த்த சில்லறை நோட்டுக்கள் பலவும் என்னிடம் உள்ளன)  அனேகமாக அனைத்து பேரங்களும் இந்திய ரூபாயில் தான்.

3.Travel plan

வயது குறைந்தவர்கள் மற்றும் உடல் ஆரோக்கியம் இருப்பவர்கள் தரைமார்க்கமாக தாராளமாக செல்லலாம். செலவும் குறையும். அனுபவமிக்க பெங்களூரை சேர்ந்த ஒரு Travel agency மூலம் நாங்கள் விமானப் பயணங்களைத் தேர்ந்தெடுத்தோம். விமானப் பயணங்கள் தவிர்த்து மற்ற இடங்களுக்கு Insurance கிடையாது. Insurance companyகளிடம் விசாரித்த போது குறுகிய கால பயணங்களுக்கு அந்த வசதி இல்லை என அறிந்தோம். சாலையோ விமானமோ ஒரு நாள் ஒரு ஊர் எனத் தான் பயணத் திட்டம் என்பதால் அசதி அதிகமாக இல்லை.

4. Food & Medicines

நேபாளம் இமயமலைத் தொடர்களுக்கிடையே அமைந்த நாடு என்பதால் அதிக காற்றழுத்தம் காரணமாக அரிசி, பருப்பு நம் ஊர்களைப் போல வேகாது. சப்பாத்தி, அரிசி சாதம் (சீரக சம்பா பாஸ்மதி போல நீள அரிசி), பருப்பு, காய்கறிகள், தயிர் என உணவு கிடைக்கிறது. பயண நேரத்தில் வயிற்றுக்கு ஏற்ற வகையில் அவற்றை அளவாக உண்டால் சமாளித்து விடலாம். கூடுதலாக snacks, பழங்கள் இருந்தால் போதும். திடீர் உணவுகளும் எடுத்துச் செல்லலாம். வழியில் Thakali thali எனும் பெயரில் அசைவ உணவுக் கடைகள் நிறைய உள்ளன.

மருத்துவ வசதிகள் பெரிய நகரங்கள் தவிர்த்து அதிகம் இல்லை, தேவையான மருந்து மாத்திரைகள் ORS போன்றவற்றைக் கைவசம் வைத்திருக்கவும். இதயத்தில் பிரச்சினை உள்ளவர்கள் மருத்துவ ஆலோசனை பெற்று தேவையான மருந்தினை முக்திநாத் செல்லும் போது பயன்படுத்தலாம் எனக் கூறுகிறார்கள். நாங்கள் எதுவும் பயன்படுத்தவில்லை.

5. Clothing

முக்திநாத் அடிவாரத்தில் அமைந்துள்ள Jomsom என்னும் ஊரினை அடையும் போது பருவநிலை மாறி குளிரத் தொடங்குகிறது. அங்கிருந்து முக்திநாத் சென்று திரும்பவும் Pokhra என்னும் ஊரை அடையும் வரை குளிராடைகள் தேவைப்படும். மற்றபடி வேறேங்கும் குளிராடைகள் தேவைப்படவில்லை.

நாங்கள் சென்ற அக்டோபர் இரண்டாம் வாரம் அங்கு பருவமழை முடிந்திருந்த காலம் என்பதால் முன்னெச்சரிக்கையாக குடையும் எடுத்துச் சென்றோம். நல்ல ஷூக்களை அணிந்து சென்றால் போதுமானது. அதிகப்படியாக 3-4 செட் சாக்ஸ் எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

நிறைய சுற்றுலாப் பயணிகள் வந்தாலும் அங்குள்ள மக்களும் செருப்புக்களை ஒழுங்காக வைக்கிறார்கள். செல்லும் வழி திரும்பும் வழிகளை சரியாகப் பின்பற்றுகிறார்கள். நேபாள மக்கள் பொதுவிடங்களில் கத்தி பேசுவதில்லை.

6.Luggage

Less luggage more comfort.

விமானத்தில் செல்வதால் 15kg check-in bag, 7 kg roll-on மற்றும் ஒரு 3 kg laptop bag/handbag அனுமதிக்கப்படுகிறது. ஆங்காங்கே உடைகளை மட்டும் எடுத்துச் செல்லவோ, சுற்றிப் பார்க்கையில் தின்பண்டங்களை எடுத்து செல்லவோ backpack உதவும் என்பதால் 7 kg roll-on பையை backpack ஆக வைத்துக் கொள்ளலாம். விதம் விதமாய் பொருட்களை எடுத்துக் கொள்ள சொல்கிறாய் இந்த அளவுள்ள பெட்டிகள் போதுமா என்ற கேள்வி எழுகிறதா? போதும். கத்திரி, கத்தி, ஊசி நூல் இன்ன பிறபொருட்களை Check-in பெட்டியிலும் துணிமணிகளில் ஒரு பகுதி, காலி குடிதண்ணீர் பாட்டில், போன்றவற்றை 7 கிலோ பெட்டி/backpackல் வைத்துக் கொள்ளலாம். Securitys scanல் பிரச்சினை வராது. Passport இல்லாத பயணம் என்பதால் எல்லையைக் கடக்க தரை மார்க்கமே பயன்படுத்தப்படுகிறது. எல்லையை தாண்டியதும் மிக அருகில் உள்ள விமான நிலையத்திற்கு செல்ல வேண்டும்.

7. Hotels

காலி தண்ணீர் பாட்டில்கள் இரண்டினை எடுத்துச் சென்றால் ஹோட்டலில் உள்ள கெட்டிலில் சுடுநீர் வைத்து கொட்டி எடுத்துச் செல்லலாம். அறையில் கெட்டில் இல்லாத இடத்தில் அவர்களது உணவு விடுதியிலேயே மிகப் பெரிய கெட்டில் வைத்திருந்தார்கள். இருப்பினும் சிறிய கெட்டில் ஒன்றை கையில் எடுத்துச் செல்வது நலம். இருமல், சளித் தொல்லையில்லாமல் பயணிக்கலாமே!

8. Restrooms

நேபாளத்தில் விமான நிலையம் உட்பட அனேகமாக நாங்கள் சென்ற எல்லா ஊர்களிலுமே Western and Indian style commodes சுத்தம் செய்து கொள்வதற்கான hand bidet.களுடன் இருந்தன, பெண்கள் Urinary tract infection வராமல் எப்படி சமாளித்தோம் என்பது பற்றி அறிய விரும்புபவர்கள் என்னை தொடர்பு கொள்ளவும். [இதற்குத் தேவையான பொருட்களையும் எடுத்துச் செல்ல வேண்டும்]

9. Temples

இங்குள்ள கோவில்களில் நாமே தெய்வத்தை தொட்டு மஞ்சள் குங்குமம் இட்டு பூஜை செய்யலாம் எனக் கூறப்பட்டாலும் எந்தக் கோவிலிலும் அதற்கு அனுமதி இல்லை (ஒரு சிறு கோவிலில் பிள்ளையாருக்கு ஒரு பெண்மணி பூஜை செய்தார்) பிரசாதம் எங்கும் வழங்கப்படுவதில்லை. ஊரிலிருந்து கிளம்பும் போதே பாதாம், முந்திரி, கல்கண்டு போன்றவற்றை எடுத்துச் சென்றால் அங்கே பூசாரி கடவுளின் காலடியில் வைத்து எடுத்துத் தருவார். முக்திநாத் கோவிலருகில் பனியுருகி காலி கண்டகி நதியாக மாறும் இடத்தில் நீர் பிடித்து எடுத்து வர ஒரு காலி பாட்டிலும் உடன் எடுத்துச் செல்லலாம். (200 ml அளவில் இருந்தால் விமானத்தில் check-in செய்வது சுலபம்) நதியில் இறங்கி சாளக்கிராமம் பொறுக்க எங்கும் அனுமதி இல்லை. கடைகளில், தெருக்களில், ஹோட்டல்களில் ருத்ராட்சம் சாளக்கிராமம் விற்பனை செய்கிறார்கள்.

10. Language

நேபாளத்தில் இருந்த நாட்களில் நான் காண நேர்ந்த ஒரு Documentaryயில் ஒரு நபர் கூறியது: Nepal has three religions: Hinduism, Buddhism and Tourism

இந்துக்களுக்கும் பௌத்தர்களுக்கும் முக்திநாத், பசுபதிநாத், லும்பினி போன்றவைகள் திருத்தலங்கள் என்றால் வெளிநாட்டினருக்கு எவரெஸ்ட், அன்னபூர்ணா போன்ற சிகரங்களுக்கு ஏறுதல், பனி சார்ந்த விளையாட்டு தலங்கள். [5,500 அடியிலுள்ள Everest base camp செல்வது தற்சமயம் அனைத்து நாட்டினரும் விரும்பும் ஒரு செயலாக மாறியுள்ளது]

சுமாரான ஹிந்தி தெரிந்திருந்தால் சமாளிக்கலாம். நேபாள மொழி சமஸ்கிருத வார்த்தைகளை அப்படியே ஏற்றுக் கொண்டுள்ளதால் அங்குள்ள பலகைகளைப் படித்துப் புரிந்து கொள்வது என் வரையில் சிரமமாக இருக்கவில்லை. ஹிந்தி படிக்கத் தெரிந்தவர்களும் சமாளிக்கலாம். உடைந்த ஆங்கிலமும் சிலர் பேசுகிறார்கள்.

11. Shopping

தில்லியிலிருந்து இறக்குமதி செய்யப்பட்ட பல வண்ணப் பாசிகளால் ஆன மாலைகள், வளையல்கள் கடைகள் எல்லா ஊரிலும் உள்ளன. பேரம் பேசி வாங்கலாம். பித்தளை, தாமிரம், மூங்கில், மரச் சாமான்கள், ருத்ராட்சத்தினால் ஆன மாலைகள், 100 ரூபாய்க்கு 5 bracelets, பாஷ்மினா Pashmina shawls) சால்வைகள், வெள்ளி நகைகள் ஆகியவைகள் அங்கேயே செய்யப் படுகின்றன. வேலைப்பாடுகளுடன் அமைந்த ஆடைகளும் நிறையக் கிடைக்கின்றன. சிற்றூர்களில் வாங்குவது உத்தமம். காத்மாண்டுவில் விலை அதிகம் பேரம் பேச முடிவதில்லை. Fridge magnets போன்றவைகள் கோவில் வாசல்களில் விற்கப்படுகின்றன, தனியாக souvenir கடைகள் இல்லை. (இருக்கின்றன ஆனால் தொலைவில்)

11.Time difference

இந்திய நேரத்தை விட 15 நிமிடங்களே அதிகம். உதாரணமாக Indian Standard Time காலை 9.00 என்றால் Nepal Standard Time காலை 9.15. அதிகம் நேர வித்தியாசம் இல்லை என்பதால் உடலளவில் jet lag போன்ற எந்தப் பாதிப்பும் இல்லை.

நிற்க. விவரங்கள் போதும். யாத்திரைக்குச் செல்வோம்.

நவராத்திரி முடிந்த சில நாட்களுக்குள் தேவையான பொருட்களை சேகரித்து பெட்டிகளை குரங்கு ஆப்பக் கதை போல மாற்றி மாற்றி அடுக்கி…முதல் நாளே திருப்பெரும்புதூர் கோவிலுக்கு சென்று கடவுளை வணங்கி வேண்டிக் கொண்டு கிளம்பத் தயாரானோம்.

சில வாரங்களுக்கு முன் நேபாளத் தலைநகரில் மாணவர்கள் அரசை எதிர்த்து நடத்திய போராட்டம், பருவ மழையால் ஆங்காங்கே ஏற்பட்ட நிலச்சரிவுகள் போன்ற காரணங்களால் எங்கள் பயணம் தொடங்குமா என்பதே சந்தேகமாக இருந்த நிலை. Travel agencyயிலிருந்து இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பாகத் தான் எங்கள் விமான சீட்டு விவரங்கள் கிடைத்தன. முதல் நாள் தான் எங்களின் தினசரிப் பயணத் திட்டம் கிடைத்தது.

09/10/2025

அன்று காலை 5.45க்கு எங்கள் இல்லத்திலிருந்து கிளம்பி சென்னை விமான நிலையம் சென்றோம். எங்களுடன் பயணிக்கவிருந்த என் கணவரின் அலுவலகத் தோழர்கள் மூவரும் தம் மனைவியர் சகிதம் வந்து சேர்ந்திருக்க விமானத்தில் பைகளை check-in செய்த பிறகு காலை உணவான ரொட்டி உப்புமாவை (?!) உண்டு விட்டு பெங்களூரை நோக்கிய பயணத்தைத் தொடங்கினோம்.

[முதல் நாளிரவு எங்கள் ஊர் ரொட்டி டோஸ்டரில் போட்டால் கருகியது, தோசைக்கல்லில் போட்டால் பிய்ந்தது. விடிய விடிய சரியாகத் தூங்காமல் அதிகாலையில் எழுந்து பிய்ந்த ரொட்டிகளை உப்புமாவாக்கி எடுத்துச் சென்ற கதைக்கு தனிப் பதிவே போடலாம்]

இண்டிகோ விமானங்களில் தண்ணீர் கூட நாம் கேட்டால் மட்டுமே தருவார்கள். 40 நிமிட பயணம் என்பதால் பிரச்சினை இல்லை. கோரக்பூர் செல்லும் விமானம் மதியம் 2.10க்கு தான் என்பதால் இடைப்பட்ட பொழுதை விமான நிலையத்தில் கழித்தோம். கையில் கொண்டு சென்றிருந்த சப்பாத்திகளை உண்டு விட்டு அடுத்த பயணத்தைத் தொடங்கினோம். 4.20க்கு கோரக்பூரை சென்றடைந்தோம். [2.20 மணி நேர பயணம்] இந்த விமான நிலையம் அடர்ந்த காட்டினிடையே அமைக்கப்பட்டுள்ளது. சிறிய விமான நிலையம். குறுகிய ஓடுபாதை என்பதால் கிராமத்துப் பேருந்து நிலையம் போல ரன்வேயின் குறுக்கே நடந்து நிலையத்தை அடைந்தோம். அந்த சமயம் 300 அடி தொலைவில் மற்றொரு விமானம் ரன்வேயில் எங்களுக்கு முன்பாக சென்று கொண்டிருந்தது. ராணுவ வீரர்கள் அந்தப் பகுதியில் பாதுகாப்புக்காக நிறுத்தப்பட்டுள்ளார்கள். (விமானப் படைத்தளம் ஒன்று இந்த ஊரில் உள்ளது)

50*30 அடியில் ஒரு சிறு கூடம் அது தான் Baggage claim, Security, Baggage check-in area எல்லாம். அங்கே காத்திருந்து பெட்டிகளை எடுத்துக் கொண்டு எங்களுக்காகக் காத்திருந்த இரண்டு ஜீப்களில் ஏறினோம். பயண நேரத்தில் கோரக்பூர் பற்றி சில முக்கிய விவரங்கள் உங்களுக்காக இங்கே.

உத்தரப் பிரதேச மாநிலத்தில் Rapti என்னும் பெயருடைய நதியின் கரையில் அமைந்துள்ளது இந்த ஊர் ஆதிநாத் (சிவன்) கோவில் மிகவும் பிரசித்தி பெற்றது. ஆதிநாத் மடம் இங்கே தான் உள்ளது. Nath என்னும் ஒரு cultஐ சேர்ந்தவர்களின் தலைமை மடம் இது. இதன் தலைவர் தற்சமயம் உத்தரப் பிரதேச மாநிலத்தின் முதல்வராக உள்ள திரு. யோகி ஆதிநாத் ஆவார். Gita press எனப்படும் மிகப் பிரபலமான இந்து மத புத்தகங்கள் அச்சிடும் பதிப்பகம் இங்கு தான் உள்ளது. [1000 பக்கங்கள் கொண்ட பகவத் கீதை புத்தகத்தின் விலை ₹200/- மட்டுமே] விமான நிலையம் சிறிய அளவில் இருந்தாலும் அதன் புகைவண்டி நிலையம் மிகப் பெரியது. உலகின் இரண்டாவது மிக நீண்ட நடைமேடையைக் கொண்ட ரயில் நிலையம் இது.[என் பிள்ளைகளின் பள்ளி நாட்களில் கூட இது தான் முதல்] மிகப் பெரிய இந்த ரயில் நிலையத்திற்கு 7 கதவுகள் இருப்பதை செல்லும் வழியில் கண்டேன். ஓவ்வொன்றுக்கும் இடையே ஏறக்குறைய 0.5 – 1 கிலோமீட்டர் இடைவெளி இருக்கும்.

இரவு 9 .30 மணிக்குள் இந்திய எல்லையைக் கடக்கவில்லை என்றால் மறுநாள் காலை தான் கடக்க முடியும் என்பதால் எங்களுக்கு கோவிலுக்கு செல்ல நேரம் இல்லை. வழியில் எங்கும் நிறுத்தாமல் ஜீப் சென்றது. இடையில் நிறுத்தி snacks and tea வாங்கித் தர வேண்டும் என்பது பயணத் திட்டம். ஜீப் ஓட்டுநர்கள் எங்களிடம் யாரும் எதுவும் சொல்லவில்லை என்பது போல, மொழி புரியாதது போல நடித்தபடி ஓட்டிக் கொண்டே… இருந்தார்கள்.  (100 கிலோமீட்டர் தொலைவைக் கடக்க 2.50 – 3 மணி நேரங்கள்)

நம் ஆட்கள் சாதாரணாமானவர்களா என்ன? ஓட்டுநரிடம் பேச்சுக் கொடுத்து ஹிந்தி தெரியுமா என ஆரம்பித்து அவர்கள் இடைப்பட்ட ஊரில் நிறுத்தி டீ வாங்கித் தரும் வரை விடவில்லை. எங்களுக்கு சமோசா வாங்கித் தந்ததாக பில்லை கூட்டிப் போட்டு வாங்கிக் கொண்டார். [பயண நாட்களில் உணவு செலவு agency’s scope] ஒரு வழியாக இரவு 8.30 மணியளவில் நேபாள எல்லையை அடைந்தோம். இந்தியப் பகுதியில் (Sonouli, UP) பெரிய கடைத்தெருவிற்கு நடுவில் செல்லும் சாலையில் நேபாள எல்லைக் கோட்டிற்கு மிக அருகில் ஆதார் அட்டைகளைப் பரிசோதித்து விட்டு ஜீப்பின் பின் பக்க கதவினைத் திறந்து பெட்டிகளை பார்த்து விட்டு எங்கே செல்கிறோம் என விசாரித்து அனுப்பினார் ஒரு ராணுவ வீரர்.. நேபாளப் பகுதியில் பைகளை ஸ்கேன் செய்ய வைத்து அனுமதித்தார்கள்.

நேபாள registration உள்ள ஜீப் எல்லையில் எங்களை அழைத்துச் செல்ல வரும் எனக் கூறப்பட்டது ஆனால் நாங்கள் சென்ற ஜீப்பே எங்களை தங்கும் விடுதிக்கு (Hotel Ultra International Pvt Ltd) அழைத்துச் சென்றது. அதே வண்டியே மீண்டும் சென்று மற்றவர்களையும் அழைத்து வந்தது. அறைக்குச் சென்று பெட்டிகளை வைத்து விட்டு இரவு உணவான சப்பாத்தி, பருப்பு, சாதம், கத்திரிக்காய் துவையல், சாலட், உருளைக் கிழங்கு பீன்ஸ் பனீர் சேர்த்த கூட்டு, தயிர், குலாப்ஜாமூன் ஆகியவற்றை உண்டு விட்டு மங்களூர் குழுவினரிடம் எங்களை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டு அறைக்கு உறங்கச் சென்றோம். [மங்களூரைச் சேர்ந்த எங்கள் குழுவினர் ஐவரும் மதியமே அங்கு சென்றடைந்து விட்டதால் கோரக்நாத் கோவிலுக்கு சென்ற பிறகு Bairahawa என்னும் நேபாள எல்லை நகருக்கு எங்களுக்கு சற்று முன்பாக சென்று சேர்ந்து விட்டார்கள்]

வித்தியாசமான அனுபவங்களுக்கான எதிர்பார்ப்போடு எங்கள் முதல் பயண நாள் முடிந்தது.

10/10/2025

நேபாள எல்லையில் இருக்கும் போதே அந்த நாட்டைப் பற்றிய சிறு குறிப்பினைக் கூறிவிடுகிறேன். வடக்கில் திபெத் மற்ற திசைகளில் இந்தியா என நிலப்பரப்பால் சூழப்பட்ட மிகப் பெரிய ஆனால் பரப்பளவில் சிறிய இந்து தேசம் என்னும் பெருமை வாய்ந்த இந்த நாட்டில் புத்தமதமும் போற்றப் படுகிறது. இமாலய மலைகளின் மீது அமைந்திருந்தாலும் இதன் ஒரு பகுதி Indo-gangetic plain எனப்படும் கங்கை சமவெளியில் உள்ளது.

வளமையான சமவெளி, பைன் காடுகள் அடர்ந்த குன்றுகள், மிக உயரமான பனிமலைகள் (எவரெஸ்ட் உட்பட உலகின் மிக உயரமான 10 சிகரங்கள் இந்தப் பகுதியில் உள்ளன) என வித்தியாசமான நிலப்பகுதிகளைக் கொண்டது. வடக்குப் பகுதி மக்கள் திபெத்திய/சீன பழக்கங்கள் மத்திய மற்றும் கீழ்ப் பகுதி மக்கள் இந்தோ ஆரிய பழக்கங்கள் எனக் கலந்து மேற்கொள்கிறார்கள். தேசிய மொழி “நேபாளி” இது சமஸ்கிருதமும் ஹிந்தியும் சேர்ந்தது போன்ற எழுத்து வடிவங்களைக் கொண்டுள்ளது.

சித்தார்த் நகர் எனப்படும் பைரஹவா (Bairahawa) நகரம் நேபாள எல்லையில் அமைந்து புத்தர் அவதரித்த Lumbhini என்னும் ஊரின் நுழைவாயிலாக உள்ளது. இந்த நகரம் கடல்மட்டத்திலிருந்து 87மீ உயரம் உடையது என்பதால் சமவெளிதான். தூ……ரத்தில் தான் பனிமலைகள் தெரிகின்றன.

காலை 6.45க்கு அளிக்கப்பட்ட காலை உணவான பூரி உருளை கொண்டைக்கடலை கூட்டு, ரொட்டி, வெண்ணை, ஜாம், டீ ஆகியவற்றை உண்டு முடித்ததும் அறையைக் காலி செய்து விட்டு பெட்டிகளுடன் எங்களுக்கான maxicabல் ஏறினோம். 25 கிலோமீட்டர் பயணம். சாலை நன்றாக இருந்தது. சாலையின் நடுவே ஆங்காங்கே பீடம் அமைக்கப்பட்டு கைகூப்பிய நிலையில் அமர்ந்த புத்தர் சிலை நிறுவப்பட்டுள்ளது.

முதலில் சென்ற இடம் World peace pagoda, Lumbhini. இது ஒரு புத்த விஹாரம். சுற்றிலும் பசுமையுடன் அமைந்த இந்த விஹாரத்தின் மேலேறிக் காணலாம். பின்னணியில் தொலைவில் பனிபடர்ந்த சிகரங்களைக் கண்டோம். அங்கே தன் முக்திநாத் இருக்கிறது எனக் கூறப்பட்டது. சில நிமிடங்களை அங்கே கழித்து விட்டு கீழிறங்கி வந்ததும் வாசலில் நிறுத்தி வைக்கப் பட்டிருந்த ஆட்டோக்களில் ஏறி ஊரின் மற்ற பகுதிகளைக் காணச் செல்ல வேண்டும் பெரிய வண்டிகள் செல்லாது எனக் கூறப்பட்டதால் 4 பேருக்கு ஒரு ஆட்டோ INR 650 எனப் பேசி முடிவு செய்து கிளம்பினோம். சிறிது தொலைவு சென்றதும் ஜப்பான், இந்தியா, கம்போடியா, பர்மா ,தாய்லாந்து ஆகிய நாட்டினர் கட்டியுள்ள புத்தர் கோவில்களை உள்ளே சென்று பார்த்தோம். (மேலும் பல நாட்டினரும் இங்கே கோவில்களைக் கட்டியுள்ளார்கள். நேரமின்மை காரணமாக அவைகளைக் காண இயலவில்லை).

ஒவ்வொரு நாட்டினரும் அவரவர் கட்டிடக் கலைக்கேற்ப கோவில்களைக் கட்டியுள்ளார்கள். கம்போடியக் கோவிலின் கைப்பிடி, சுற்றுச்சுவர்கள், உட்புற அலங்காரங்கள் எல்லாம் இரண்டு பாம்புகள் பின்னிப் பிணைந்தது போல அமைக்கப் பட்டுள்ளது. கட்டிடக் கலையின் பல்வேறு பரிமாணங்களுக்கு இந்தக் கோவில்களே சிறந்த சான்று. இந்தியக் கோவிலின் உட்புறம் புத்தரின் வாழ்க்கை வரலாறு படமாக சுவரில் வரையப்பட்டுள்ளது. கடைசியாக புத்தர் பிறந்த இடமாகக் கூறப்படும் மாயாதேவி கோவிலை அடைந்தோம். இது மிகப் பெரிய complex. ஒழுங்காக வடிவமைக்கப்பட்ட பூங்கா மற்றும் பாதையில் நடந்து சிறிது தூரம் சென்றால் கோவில்.

கோவிலின் உள்ளே 3-7 ஆம் நூற்றாண்டுக் கட்டிடங்களின் சிதிலங்கள் அப்படியே பராமரிக்கப் படுகின்றன. இங்கே புகைப்படம் எடுக்க அனுமதி இல்லை என்பதால் பார்த்தவர்களின் வார்த்தைகள் தான் வாக்குமூலம். வெளிப்பூச்சு இல்லாத ½ செங்கல் சுவர்கள் ஆங்காங்கே அறைகள் இருந்த இடங்களில் அப்படியே உள்ளன. ஓரிடத்தில் கண்ணாடித் தடுப்புக்கு இடையில் ஓரிடத்தில் புத்தர் பிறந்த இடம் எனக் குறிக்கப்பட்டு காட்சிப்படுத்தப் பட்டுள்ளது. ராணுவ வீரர்களின் பாதுகாப்புடன் இந்தக் கோவில் உள்ளதால் அமைதியாக உள்ளது. மக்கள் பக்தியுடன் வணங்கிச் செல்கிறார்கள்.

கோவிலுக்கு வெளியேயும் பழங்காலக் கட்டிட சிதிலங்கள் உள்ளன. (World heritage site) யாக சாலை போன்ற அமைப்பில் உள்ளது. அதையொட்டி ஒரு குளமும் ஒரு அரச மரமும் உள்ளன. இங்கே தான் மாயாதேவியின் சிலை உள்ளது. (விக்கிரக வடிவில் இல்லை) இந்தக் குளத்தில் தான் மாயாதேவி புத்தர் பிறப்பதற்கு முன்பு குளித்தார் எனவும் குழந்தை கௌதமரும் அங்கே தான் குளித்தார் எனவும் நம்பப்படுகிறது.

சிறிது நேரம் அங்கே அமர்ந்து அந்த சூழலை அனுபவித்து விட்டு வெளியில் வந்தோம். இங்கிருந்து பார்த்தால் தெரியும்படி World peace pagoda அமைக்கப் பட்டுள்ளது. புகைப்படங்கள் எடுத்துக் கொண்டு ஆட்டோவில் ஏறினோம். விமான நிலையத்திற்கு செல்லும் நேரமாகி விட்டதால் வழியிலேயே எங்கள் maxicab நிறுத்தப் பட்டிருந்தது. சில நிமிடப் பயணத்தில் Gouthama Budhdha International Airport ஐ சென்றடைந்தோம்.

1.30 மணிக்கு Pokhra செல்லும் விமானம் என்பதால் 12.30 மணியளவில் அங்கிருந்தோம். பெட்டிகளை scan செய்த பிறகு உள்ளே வந்தோம். அனைவரது ஆதார் அட்டைகளும் சேகரிக்கப்பட்டு மொத்த குழுவிற்குமான Boarding pass வாங்கிய பிறகு எங்கள் பெட்டிகளை வரிசையில் நின்று ஒரு எடை பார்க்கும் கருவியின் மேல் வைக்க வேண்டும். விமான நிலைய ஊழியர் security checked என ஒரு ஸ்டிக்கரை பெட்டியில் ஒட்டி எத்தனை எடை இருக்கிறது என்பதைக் குறித்து விடுவார். மற்றொரு ஊழியர் பெட்டிகளை ஒரு ஓரமாக எடுத்து வைப்பார். Baggage check-in and security முடிந்தது. விமான நிலையத்தில் AC இல்லை. மிகப் பெரிய Air coolerகள் சிலவற்றை வைத்திருந்ததைக் கண்டேன்.

மிகச் சிறிய ஹால் என்பதால் அனேகரும் நிற்க வேண்டிய நிலை. விமானம் அரை மணி நேரம் தாமதமாக வரும் என்றதால் அங்கிருந்த கடையில் காபி டீக்கு ஆர்டர் கொடுத்து விட்டுக் காத்திருந்தோம். காபி/டீ கையில் கிடைக்கவும் விமானத்தில் ஏற அழைப்பு வரவும் சரியாக இருக்க, சுடச் சுட வாயில் ஊற்றிக் கொண்டு வரிசையில் நின்றோம். securityயைக் கடந்து வெளியில் மீண்டும் ஒரு ஹால். அங்கே அமர்ந்து காத்திருந்தோம். ATR வகை விமானங்கள் வந்து செல்லும் வகையிலான சிறிய விமான நிலையம் அது.

எங்களுக்கு முன்பாக மற்றொரு விமானம் புறப்பட எங்கள் விமானம் சற்றுத் தள்ளி நின்றது. சிறு தள்ளு வண்டியில் எங்கள் பெட்டிகள் கொண்டு செல்லப்பட்டு விமானத்தின் முன்/பின் பகுதிகளில் ஏற்றப்பட்டன. (பெரிய விமானங்கள் போல விமானத்தின் வயிற்றுப் பகுதியில் பெட்டிகள் வைக்க இடமில்லை). சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு விமானத்தில் ஏறினோம். இவ்வளவு விவரமாகக் கூறக் காரணம் A380, Boeing 747, A320-1000 போன்ற மெகா விமானங்களில் சென்றிருந்தாலும் சிறிய ATR வகை விமானத்தில் பறப்பது முதன்முறையே. மேலும் நேபாள பயணம் செல்பவர்களுக்கு அதிக பெட்டிகளை எடுத்துச் செல்ல முடியாது என்பதை உணர்த்தவும் தான்.

விமானம் கிளம்பியதும் safety methods கூறப்பட்டன. இருக்கை முன்னாலிருந்த பையில் உள்ள அட்டையில் அது எந்த வகை விமானம் என்பது கூடக் குறிப்பிடப்படவில்லை. 30 நிமிட விமானப் பயணத்தில் ஜன்னலில் தெரிந்த இயற்கைக் காட்சிகள் வித்தியாசமாக இல்லை. மரங்களடர்ந்த உயரம் குறைந்த மலைத் தொடர்கள், இடையே நீண்டு நெளிந்த நதி என இருந்தது. இருக்கை முன்னால் வைக்கப் பட்டிருந்த Buddha Airlines magazine ஐப் படித்தேன். நேபாளத்தில் நுழைந்ததுமே எங்கெங்கும் சிறு கடை முதல் பெரிய விடுதிகள் வரை “தக்காலி தாலி” இங்கே கிடைக்கும் எனப் பலகைகளைக் கண்டேன். அது என்னவாக இருக்கும் என்ற ஆர்வத்தில் இருந்த எனக்கு இந்தப் புத்தகம் விளக்கியது.

2.30 மணியளவில் Pokhra நகரில் தரையிறங்கினாலும் பெட்டிகள் வர மேலும் சில நிமிடங்கள் பிடித்தது. இந்த நகரம் காட்மாண்டுவிற்கு அடுத்து இரண்டாவது பெரிய நகரம். கடல் மட்டத்திலிருந்து 2697 அடி உயரத்தில் உள்ளது என்றாலும் மலை மேல் இருப்பது போல இல்லை. நகரின் ஒரு பகுதியிலிருந்த உணவு விடுதிக்கு நாங்கள் அழைத்துச் செல்லப் பட்டோம். சாதம், பருப்பு, சப்பாத்தி, mixed vegetables – 2 வகை, அப்பளம், கேரட் ஊறுகாய், தயிர், சிப்ஸ் என மதிய உணவை உண்டு முடித்து விட்டு தங்கும் விடுதிக்குச் (Hotel Niwas) சென்று பெட்டிகளை வைத்து விட்டு அரை மணி நேரத்தில் ஊர் சுற்றிப் பார்க்கக் கிளம்பினோம். கடைவீதியில் என் கவனத்தைக் கவர்ந்த ஒரு பெயர்ப்பலகை: Browsing centre for Netflix

இந்த நகரை விவரமாக முக்திநாத் சென்று திரும்பும் வழியில் தான் கண்டோம் என்பதால் தேதி வாரியாக நாங்கள் கண்ட இடங்களைப் பற்றி எழுதுகிறேன்.

மாலை நேரம் என்பதால் அந்த நகரின் மிகவும் பழமை வாய்ந்த Vindhyabasini கோவிலுக்குச் சென்றோம். நகரின் நடுவில் ஒரு சிறு குன்றின் மேல் அமைந்துள்ள இந்த கோவிலின் lift நாங்கள் சென்ற தினம் பழுதாகி இருந்ததால் படிக்கட்டுகளில் ஏறிச் சென்றோம். 50-80 படிக்கட்டுக்கள் இருக்கலாம். மேலேறிச் சென்றதும் Vindhyabasini சன்னதி. கம்சன் வசுதேவருக்கும் தேவகிக்கும் பிறந்த பெண் குழந்தையை மேலே வீசிக் கொன்று விடுகிறான் என்றும் அந்தப் பெண் பார்வதி தேவி என்பதால் மாயமாகி மறைந்து விட்டார் எனவும் கேள்விப் பட்டிருக்கிறோம் இல்லையா? அவர் தான் இவர் என்பது நேபாள மக்களின் நம்பிக்கை.

பார்வதி தேவி சன்னதிக்கு எதிரில் நாராயணர், கிருஷ்ணர் ராதா சன்னதிகள், அருகில் அனுமார் பிள்ளையார் சன்னதிகள் சில அடிகள் தொலைவில் மிகப் பெரிய நந்தியும் உடுக்கையும் சூலமும் உள்ள சிவன் சன்னதி என சற்றே பெரிய கோவில். கடவுளர்களை வணங்கி விட்டு அங்கிருந்து நாங்கள் கண்ட உயர்ந்த பனிச் சிகரங்களின் பின்னணியில் புகைப்படங்கள் எடுத்துக் கொண்டு கீழிறங்கினோம். கீழே ருத்ராட்சம், பாசி மாலைகள், வளையல்கள், கைவினைப் பொருட்கள் விற்கும் கடைகள் சில இருந்தன. சிலர் மட்டும் வாங்கினார்கள்.

மறுநாள் காலை முக்திநாத்தை நோக்கிய பயணம் என்பதால் விடுதிக்குத் திரும்பி அங்கேயே இரவு உணவை முடித்துக் கொண்டோம். Nepali thali எனப்படும் மதியம் உண்ட அதே menu தான். சிறிதளவு உண்ட பிறகு அறைக்குச் சென்று ஓய்வெடுத்து அடுத்த நாள் பயணத்தை எதிர்நோக்கி உறங்கினோம்.

அனுபவங்கள் தொடரும்…

 

 

 

 

எங்கே தேடுவேன்??

 

ஏழாவது அமெரிக்கப் பயணம் காலம்.

பீனிக்ஸ் நகரில் மகனது இல்லத்தில் தங்கியிருந்து விட்டு ஏப்ரல் 10 ஆம் தேதி மீண்டும் கலிபோர்னியாவிலுள்ள மகள் வீட்டிற்குச் செல்ல எண்ணியிருந்த ஒரு நாளின் (24-மார்ச்-2025) மாலை நான்கு மணியளவில் மகளின் தொலைபேசி வந்தது. உடனடியாக என் உதவி தேவைப்படுவதால் மறுநாளே கிளம்பி வர முடியுமா எனத் தொலைபேசியில் கேட்டார்.

உடல்நிலை சரியில்லையா இல்லை வேறு காரணமா எனக் கவலையுடன் யோசித்துக் கொண்டே கலிபோர்னியாவிற்கு மறுநாள் காலை 8.30 மணி விமானத்தில் கிளம்ப முடிவு செய்தோம். அவசர கதியில் எங்கள் பொருட்களைப் பெட்டிகளில் அடுக்கி வைத்து விட்டுக் கடைக்கு சென்று தேவையான சில பொருட்களை வாங்கிக் கொண்டு இரவு உறங்கச் சென்றோம். குட்டிப் பேரன் பெட்டிகளைக் கண்டதும் என்ன புரிந்து கொண்டாரோ தெரியவில்லை, எங்களை விட்டு நகரவே இல்லை.

மறுநாள் அனைவரும் அதிகாலை 5 மணிக்கே கண் விழித்துக் கிளம்பத் தயாரானோம். மருமகள் சமைத்துத் தந்த பொங்கல் (+சட்னி) டப்பாக்களை ஒரு பிளாஸ்டிக் பையில் சுற்றி Trader Joe’s காகிதப் பையில் வைத்து எடுத்துக் கொண்டு 6.40 மணியளவில் விமான நிலையத்திற்குக் கிளம்பினோம். மகனின் காரில் மூன்று பெரிய பெட்டிகளை வைக்க இயலாது என்பதால் அவரது நண்பரின் உதவியை நாடியதால் 15 நிமிடங்கள் தாமதம் வேறு. (Are you awake, have you brushed your teeth, have you started, where are you)

வீட்டிலிருந்து விமான நிலையம் 20 நிமிடப் பயண நேரத்தில் உள்ளதால் 8.40 விமானத்திற்கு சரியான நேரத்திற்குச் சென்று விடலாம் என்று நாங்கள் நினைத்திருக்க, விமான நிலைய பார்க்கிங்கை நெருங்க முடியாத வண்ணம் போக்குவரத்து நெரிசல். நண்பரும் வந்து சேர நாங்கள் செல்ல வேண்டிய கதவிற்கு சற்று முன்பாக மகன் எங்களை இறக்கி விட்டு விட்டு, அம்மா நான் காரை நிறுத்தி விட்டு வந்து உங்களைப் மீண்டும் சந்திக்க முடியுமா என்று தெரியவில்லை என கூறி கட்டி அணைத்துப் பிரியாவிடை பெற்றுக் கொண்டு கிளம்பினார்.

அப்போது மணி 7.30. மிக வேகமாகப் பெட்டிகளை இழுத்துக் கொண்டு செல்கையில் “டப்” என சத்தம். சாப்பாடு எடுத்துச் சென்ற காகிதப் பையின் பிடி அறுந்தது…(காகிதப் பையை எடுத்து வந்ததற்காகப் பெற்ற அர்ச்சனைகள் தனிக் கதை, யாரிடமிருந்து என்பது உங்களுக்கே தெரியும்) ஒரு பெட்டி மேல் பேரன் மற்றதில் சாப்பாட்டு மூட்டை என வைத்துக் தள்ளிச் சென்று மிக நீண்ட Southwest Airlines விமான check-in வரிசையில் சேர்ந்து கொண்டோம். எங்கள் பாஸ்போர்ட்டுகளை வாங்கிக் கொண்டு சென்ற எங்கள் மருமகள் பெட்டிகளுக்கான tagsகளை எடுத்து வர வரிசையில் நகர்ந்தபடியே அவைகளைப் பெட்டிகளில் பொருத்தினோம். இதற்குள் மகனும் வந்து சேர்ந்து கொள்ள மூன்று பெரிய பெட்டிகள் ஒரு கைப்பெட்டி என நான்கு பெட்டிகளையும் check-in செய்தோம்.

கையில் எடுத்துச் செல்லக் கூடிய பெட்டியையும் check-in செய்ய இரண்டு காரணங்கள். 1. பயண நேரம் 1.30 மணி நேரம் மட்டுமே 2. Southwest airlines விமானங்களில் முன்பதிவு இருக்கைகள் கிடையாது. Mofussil பேருந்து போல உள்ளே ஏறி கிடைத்த இடத்தில் அமர வேண்டும். என் கணவரிடம் laptop பையும் என்னிட்ம் ஒரு சிறிய Michael Kors கைப்பை (அதில் பாஸ்போர்ட்டுகள், 20$, tissue paper, கைபேசி) மற்றும் பொங்கல் பை, காலி குடிநீர் பாட்டில். மட்டுமே.

மகன் குடும்பத்தினரிடம் பிரியாவிடை பெற்றுக் கொண்டு security check செய்யச் சென்ற போது நேரம் 8.15. வரிசையில் நகர்ந்து கதவருகில் நுழையும் போது என் கைப்பையிலிருந்த பாஸ்போர்ட்டுகளை எடுத்து அவற்றின் முன்பக்கத்தைப் பார்த்ததும் அதிர்ந்து போனேன் (expire ஆனவை) புது பாஸ்போர்ட்டுகளைக் காணவில்லை. என் கணவரிடம் கூறிவிட்டு வரிசையை விட்டு வெளியில் மிக வேகமாக வந்து மகனிடம் கூறினோம்.

டிசம்பர் கடைசி வாரத்தில் உல்லாசக் கப்பல் பயணம் சென்ற போது பழைய பாஸ்போர்ட்டுகளை தனியாக வைத்து விட்டு (சேர்த்து எடுத்துச் செல்வதால் verification சமயத்தில் குழப்பம் ஏற்படுகிறது) புதியவற்றை மட்டும் எடுத்துச் சென்றோம். மகனிடம் கொடுத்து வைத்திருந்த பழைய பாஸ்போர்ட்டுகளை முதல் நாளிரவு என் கணவர் தந்த போது (இருவரும் கவனிக்கவில்லை) வாங்கி என் கைப்பையில் வைத்துக் கொண்டேன். புது பாஸ்போர்ட்டுகள் என் Roll on பெட்டியின் உள்பகுதியில் இருந்தன என்பதை நான் கூறவும் மகனும் மருமகளும் check-in பகுதிக்குச் சென்று பெட்டியை எடுக்க முடியுமா என்று விசாரித்தனர். பொதுவாக அது சாத்தியமில்லை என்று அங்கிருந்த ஊழியர் கூறி, செக்யூரிட்டி அலுவலரை அணுகுமாறு கூறினார்.

செக்யூரிட்டி பகுதிக்குச் சென்று எங்கள் பிரச்சினையை எடுத்துக் கூற, அலுவலர் பழைய பாஸ்போர்ட் expire ஆகி ஒரு வருடத்திற்குள் இருந்தால் அனுமதிக்க முடியும் உங்களுடையது 2018லேயே expire ஆகி விட்டது வரிசையை விட்டு ஒதுங்கி நில்லுங்கள், let us see what we can do எனக் கூறினார். பல நிமிடக் காத்திருப்புக்குப் பிறகு ஒரு பெண் அலுவலர் வந்தார். என்ன பிரச்சினை என விசாரித்து விட்டு மிக நிதானமாக கைகளுக்கு கிளவுஸ் மாட்டிக் கொண்டு எங்கள் பாஸ்போர்டை கையில் வாங்கிப் பார்த்து விட்டு ஒரு formஐக் கொடுத்து எங்கள் பெயர், முகவரி என சில அடிப்படைத் தகவல்களை எழுதச் சொன்னார். பிறகு அவரது மேலதிகாரியைத் தொடர்பு கொண்டு பேசினார். இடையில் பேரனுக்குப் பசிக்க ஆரம்பிக்க அந்தப் பகுதியை சுற்றிச் சுற்றி ஓட ஆரம்பித்தார். மம்மு வேணும் என சிணுங்கினார். (அடுத்த பசி நேரத்திற்குள் வீட்டிற்குச் சென்று விடலாம் என்பதால் கையில் உணவு எடுத்து வரவில்லை)  

அந்தப் பெண் அதிகாரி மகனிடம் நான் இப்போது எங்கள் அலுவலகத்திற்குத் தொலைபேசப் போகிறேன் அவர்கள் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு இவர்கள் சரியாக பதில் கூறினால் நாங்கள் இவர்களை பயணம் செய்ய அனுமதிப்போம்; நீங்கள் யாரும் உதவக் கூடாது பரஸ்பரம் இவர்கள் இருவரும் உதவிக் கொள்ளக் கூடாது; தொலைபேசிக்கு அனுமதி இல்லை எனக் கூறினார்.  என் தாயாருக்கு தொலைபேசுவதில் உதவி தேவைப்படலாம் என மகன் கூறியபோது strictly No, she has to manage எனக் கூறினார். நாற்காலி தேவைப்படுகிறதா என அந்தப் பெண்மணி அன்பாக விசாரித்தார். இருந்த டென்ஷனில் வேண்டாம் என மறுத்து விட்டேன். மற்றொரு அலுவலரும் வந்து சேர்ந்து கொண்டதும் அவருக்கும் தகவல்களைப் பகிர்ந்தார். அலுவலகத்திற்கு தொலைபேசினார்கள். யாரும் பதிலளிக்கவில்லை. காத்திருந்தோம். பல நிமிடங்களில் என் கணவருக்கான அலுவலரும் வந்து சேர்ந்து கொண்டார். எனக்கான அலுவலர் மகனை அழைத்து one stop flight, Los Angeles அருகிலுள்ள Santa Ana வழியாகச் செல்லும் அடுத்த விமானத்திற்கு டிக்கெட்டுகளை மாற்றச் சொன்னார்.

இடையில் தொலைபேசித் தொடர்பு கிடைத்ததும் அவர் இங்கு நடக்கும் தகவல்களைக் கூறத் தொடங்கினார். மறுமுனையில் கேள்விகள் கேட்கப்பட அலுவலர் என்னிடம் கேள்விகளைக் கேட்டுத் தொலைபேசியில் என் பதிலை relay செய்தார். ஆங்கிலத்தில் நடந்த உரையாடலை கீழே தொகுத்துள்ளேன்.

What is your date of birth?

What is your place of birth? – Kumbakonam

Where is it? – It’s a small town in the southern part of India

Can you name any city nearby that place? – Sure, Chennai

How long have you been staying in the address given in the form? – Since January

When did you come to the US? – Dec 4, 2024

Where were you staying before this address? – _______, __________

What is the address? – Replied partly (my husband helped with the door number, but the officer told not to help each other. I tried to use my phone but she told me to put it down)

What is the zip code? – I don’t know (over phone – she says she doesn’t know)

What is your email? Can you write it for me? - yes, sure

Tell me the last four digits of your telephone number? ----(இந்திய எண்ணா அமெரிக்க எண்ணா? இந்திய எண்ணைக் கூறினேன். அமெரிக்க எண் நினைவில் இல்லை)

Last four digits of the second telephone number? ----(கணவரின் இந்திய எண்)

What is your new passport number? – I don’t know. Everything is digitalized. I have it in my phone. Can I look into it?

Put down your phone. If you don’t remember no problem. (over phone- she says she doesn’t know)

சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு you are cleared to go எனக் கூறினார். அதற்குப் பொருள் “புருசன் கூடவே நிற்காதே பின்னால் நகர்ந்து போ. மறக்காமல் பழைய passportகளை எடுத்துக் கொள்”

மகன் குடும்பத்தார் என்ன செய்வது எப்படி உதவுவது எனப் புரியாமல் நின்றிருக்க, அருகில் இருந்த கடையில் பால், வாழைப் பழங்கள் என வாங்கி வந்து குட்டிப் பேரனுக்குத் தந்து விட்டு எனக்கும் தந்தார்கள். பழங்களை வாங்கிப் பையில் வைத்துக் கொண்டேன். பல நிமிடங்கள் கடந்தும் என் கணவருக்கு clearance கிடைக்கவில்லை. காரணம் எங்களுக்கே தெரியும். பாஸ்போர்டில் உள்ள அவரது முழுப்பெயர் கணினியில் அவ்வளவு சுலபத்தில் தெரியாது. முதல் 16 எழுத்துக்கள் மட்டுமே தெரியும். What is your first name, second name, middle name என ஆரம்பித்து 1,2,3 என்ற வரிசையில் தேடி பிறகு 3,2,1 எனத் தேடி…அவருக்கே மறந்து போன பழைய yahoo mail id யைத் தேடி… ஒரு வழியாக 9.15க்கு அவரையும் அனுப்பினார்கள்.

மணி 9.20.

குடும்பத்தினரிடம் சொல்லிக் கொண்டு உள்பக்கமாக வாருங்கள் எனக் கூறினார்கள். இந்த விமானம் one stop விமானம். அம்மா…இரண்டு boarding pass உள்ளன. இந்த விமானமே நேராக Oakland செல்லுமா அல்லது இறங்கி வேறு விமானத்தில் ஏற வேண்டுமா என விசாரித்துக் கொள்ளுங்கள் என மகன் கூறினார். சரி, அந்த emailஐ எனக்கு அனுப்பு எனக் கூறிவிட்டு உள்ளே சென்றதும் எங்கள் இருவருக்கு மட்டும் தனி வரிசை. எங்கள் ஸ்வெட்டர்கள், ஷூக்கள், கைப்பை, பிடி அறுந்த காகிதப் பைக்குள் பிளாஸ்டிக் பையில் சுருட்டி வைக்கப் பட்டிருந்த பொங்கல் + ஊறுகாய், கசகசவென்று இருந்த வாழைப்பழங்கள் அடங்கிய சாப்பாடு மூட்டை, laptop, belt என ஒவ்வொன்றாக scanning machine ஒன்றில் வைத்து சோதித்து விட்டு ஒரு காகிகத்தில் மருந்தினை ஒற்றி drug test செய்து ஒவ்வொரு பொருளாக வெளியில் எடுத்துத் தந்தார்கள்.

அணிந்து கொண்டதும் எந்த gate எனத் தெரியுமா என விசாரித்து எங்களுக்குத் தெரியும் எனக் கூறியதும் நேரே அங்கே செல்லுங்கள் இனிமேல் தொலைபேசியில் இருக்கும் boarding pass மட்டும் போதும்.  இடையில் விமானம் மாறும் போதும் security பகுதியை விட்டு எங்கும் செல்லாதீர்கள் நேராக gate செல்லுங்கள் எனக் கூறி அனுப்பினார்கள். அவர்களுக்கு நன்றி கூறி விட்டு கிளம்பிய சமயம் நான் உள்ளே அணிந்திருந்த சட்டையின் பின் பக்க ஊக்கு அறுந்து போனது. நின்று safety pin போட வசதி இல்லை. சாப்பாட்டு மூட்டையை கையில் இடுக்கிக் கொண்டு ஓட்டமும் நடையுமாகக் கிளம்பினோம்.

Gateஐ அடையும் நேரம் ஏற்கனவே boarding ஆரம்பித்து விட்டதால் வரிசையில் சேர்ந்து ஒரு வழியாக விமானத்தில் ஏறினோம். வழக்கம் போல முதலில் ஏறியவர்கள் ஜன்னல் அல்லது ஓர இருக்கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு விட்டார்கள். நடு இருக்கைகள் மட்டும் காலியாக இருந்தன. இறக்கை அருகில் ஒரு இருக்கையில் ஜன்னல், நடு இருக்கைகள் காலியாக இருக்கவே அங்கு அமர்ந்தோம். என் கைபேசி 68% சார்ஜ் இருப்பதாகக் காட்டியது. விமானத்தில் இலவச WiFi இருந்தாலும் மதியம் 1.30 மணிக்கு Oaklandல் இறங்கி மருமகனைத் தொடர்பு கொள்ளும் வரை தொலைபேசி உயிரோடு இருக்க வேண்டும் என்பதால் சிக்கனமாக செலவு செய்ய வேண்டிய கட்டாயம். (charger கைப்பெட்டியோடு முன் விமானத்தில்) 9.40க்கு விமானம் கிளம்பும் சமயம் மகனது WhatsApp தகவல்கள்.  After reach la cal us. அதைத் தொடர்ந்து San Antonio. Santa Ana என்று சொன்னாரே என யோசனை உதித்தாலும் அவர் சொன்னால் சரியாகத் தான் இருக்கும் என முடிவு செய்தேன்.

விமானம் கிளம்பி உயரே பறக்கத் தொடங்கி, நிதானத்திற்கு வந்த பிறகு எதிர்பாராமல் மூன்று வாரங்களுக்கு முன்பாகவே குட்டிப் பேரனை விட்டுக் கிளம்பிய அதிர்ச்சியை உணர ஆரம்பித்தோம். கண்ணீர் பெருகியது. விமானம் சாலையில் வாகனங்கள் U-turn எடுப்பது போல 3-4 முறை வளைந்து வளைந்து சென்றது (இறக்கை அருகே எங்கள் இருக்கை என்பதால் வளைந்து செல்வது தெரிந்தது) அதிகாலையில் பால் குடித்த பிறகு எதுவும் சாப்பிடாமல் டென்ஷனில் இருந்ததன் பலனாக தலை சுற்றலுடன் வாந்தி வருவது போல உணரத் தொடங்கினேன். Seat belt sign அணைக்கப்பட்டால் தான் குடிக்க தண்ணீராவது தருவார்கள் என்பதால் காத்திருந்தேன்.

பல நிமிடங்களுக்குப் பிறகு விமானப் பணிப்பெண் ஒருவர் கையில் இருக்கை எண்களுடன் கூடிய ஒரு தாளில் ஒவ்வொரு பயணியாக உங்களுக்குக் குடிக்க என்ன வேண்டும் எனக் கேட்டுக் குறித்துக் கொண்டே வந்தார். இருக்கையின் முன் பகுதியில் வைக்கப் பட்டிருந்த பட்டியலில் on the house என்னும் பிரிவின் கீழ் உள்ளவற்றில் ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுத்து ஒவ்வொரு பயணியும் சொல்லச் சொல்ல குறித்துக் கொண்டே வந்தார். (சோடாக்கள், கோக், காப்பி, டீ, ஹாட் சாக்லேட், பீர்) எங்கள் இருக்கைக்கு முன் இருக்கை வரை அது தொடர்ந்தது.

மிகச் சரியாக எங்கள் வரிசைக்கு வந்ததும் சாரி இதோ வருகிறேன் எனக் கூறி விட்டுச் சென்றவர் பத்து நிமிடங்களுக்குப் பிறகு வந்து சேர்ந்தார். தற்சமயம் அவர் கையில் tablet. அதில் மற்றவர்களுக்கான பானங்களைக் குறித்துக் கொண்டார். தலை சுற்றல் அதிகரிக்கத் தொடங்கியது. கையில் குடிநீர் பாட்டில் இருந்தாலும் செக்யூரிட்டி பகுதிக்குப் பிறகு தண்ணீர் பிடிக்க நேரமில்லை. மது வகைகள், சேண்ட்விச் போன்றவைகளை விலைக்கு வாங்கும் வசதி இருந்தும் 1.30 மணி நேரப் பயணம் என்பதால் பயணிகள் யாரும் வாங்கியது போலத் தெரியவில்லை (பணிப்பெண் கையில் credit card swiping machine இல்லை)

சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு ஒரு சிறிய trayல் பானங்களை முதல் இருக்கை தொடங்கி எடுத்து வந்து தருவதற்குள் மயக்கமே வந்து விட்டது. ஒரு வழியாக ஹாட் சாக்லேட்டைக் குடித்து முடித்து பொங்கல் பையைத் திறக்க ஒரு ஊறுகாய் டப்பா மூடி திறந்து வழிந்து கொண்டிருந்தது. கைபையில் கிடைத்த கைதுடைக்கும் காகிதத்தைப் பயன்படுத்தி ஒரு மாதிரி சமாளித்து பொங்கல் மற்றும் வாழைப்பழத்தை உண்டு முடித்ததும் போன உயிர் மீண்டது. சில நிமிடங்களில் உள்ளே சென்ற ஹாட் சாக்லேட் வயிற்றைக் குழப்ப…மீண்டும் வாந்தி வருவது போன்ற உணர்வும் தலை சுற்றலும்…

மகள் எதற்காக அவசரமாக வரச் சொல்கிறார் என்ற கவலையும் உடன் தொற்றிக் கொள்ள, விமானம் தரையிறங்கும் நேரம் நெருங்கியது. ஜன்னலின் வழியே தெரிந்த மலைத் தொடர்களின் மேலே பனி படர்ந்திருந்ததைக் காண முடிந்தது. San Antinio நகருக்கு நடுவில் அதே பெயருடைய ஒரு நதி உள்ளது. அந்த நதியின் கரையில் நடந்து செல்வதும் (Riverwalk) விழாக் காலங்களில் வண்ண விளக்குகள் ஏற்றப்படுவதும் பிரசித்தம். (holiday lighting) என் கணவர் பல வருடங்களுக்கு முன்பு அந்த ஊருக்குச் சென்றுள்ளதால் நகரின் நடுவே நதி தெரிகிறதா என்று பார்த்துச் சொல் எனக் கூறினார். அருகில் அமர்ந்திருப்பவர்களுக்கு நாம் பேசும் மொழி புரியாதது ஒரு வகையில் வசதி. 😊

ஜன்னல் வழியாக எத்தனை எட்டிப் பார்த்தாலும் நதி எதுவும் தெரியவில்லை. சிறு குளங்கள் இரண்டு தெரிந்தன. விமானம் வேறு runwayயில் இறங்கினால் நதி தென்பட வாய்ப்பில்லை என சமாதானம் கூறிக் கொண்டோம். விமான நிலையத்தை நெருங்கும் சமயம் நிறைய சிறு சிறு விமானங்கள் (தனியார்) ஆங்காங்கே நிறுத்தப்பட்டும், ரன்வேயில் சில தரையிறங்கிக் கொண்டும் ஏறிக் கொண்டுமிருந்தன. குறிப்பாகச் சொல்லப் போனால் பெரிய விமானகளை விட சிறு விமானங்களே அங்கு அதிகம் தென்பட்டன.

San Antinio சிறிய விமான நிலையம் தான் விமானத்தை விட்டு இறங்கியதும் அடுத்து ஏற வேண்டிய விமானத்தை சீக்கிரமாக அடைந்து விடலாம் என என் கணவர் கூறினார். தரையிறங்கியதும் மகனுக்குத் தொலைபேசிய போது எங்கள் பாஸ்போர்ட் அதிக நேரம் ஆளில்லாமல் பெட்டியில் இருப்பது நல்லதில்லை என்பதால் ஏற்கனவே மருமகன் ஓக்லாண்ட் விமான நிலையத்திற்குக் கிளம்பிச் சென்று விட்டார் எனக் கூறினார். அதற்குள் மருமகனிடமிருந்து WhatsApp தகவல்.: Luggage tagsகளை புகைப்படம் எடுத்து அனுப்புங்கள். 

உள்ளே நுழைந்ததும் Welcome to Orange County எனத் தரையிலும் சுவர்களிலும் தென்பட்டது. Gate 20ல் இறங்கியதும் அங்கிருந்த உதவியாளரை விசாரித்ததில் Gate21ல் தான் எங்களது அடுத்த விமானம் எனத் தெரிந்ததும் Phoenix security அலுவலர் கூறியிருந்த படி எங்கும் வேடிக்கை பார்க்காமல் பத்தே எட்டில்(மிக அருகில்) அங்கே சென்றடைந்தோம். Luggage tagsகளை புகைப்படம் எடுத்து அனுப்பிய சில நிமிடங்களில் பாஸ்போர்ட் எந்தப் பெட்டியில் உள்ளது? நான் பதிலனுப்பிய சில நிமிடங்களில் அவற்றின் புகைப்படங்களை அனுப்பினார். மிகச் சிறிய இந்த விமான நிலையதில் ABC என மூன்று terminalகளும் ஒரே கட்டிடத்தில் (A 1-8, B 9-15, C 16-22) உள்ளன. 

கடவுளுக்கு நன்றி கூறி விட்டு அருகிலிருந்த restroomஐப் பயன்படுத்தி விட்டு (இப்போதும் தண்ணீர் பிடிக்க மறந்து விட்டு) இருக்கையில் அமர்ந்தோம். அப்போது நேரம் 11.20. அடுத்த விமானம் 12.30க்கு தான் என்பதால் San Antinioவின் நேரத்தை கூகிள் செய்தேன். டெக்ஸாஸ் மாநிலம் பரப்பளவில் மிகப் பெரியது என்பதால் இரண்டு time zoneகள் உண்டு தற்போது நேரம் 1.30 எனக் கூறினார் கூகிள் ஐயனார். நாம் சரியான ஊரில் சரியான நேரத்தில்தான் இருக்கிறோமா என சந்தேகம் தோன்றவே Gate 21 சென்று விசாரித்து வந்தார் என் கணவர். உள்ளே சென்று அமர்ந்ததும் பிள்ளைகளுக்குத் தகவல் அனுப்பி விட்டு விமானம் பறக்கக் காத்திருந்தோம். காத்திருந்த சமயத்தில் காவலர்கள் சிலரும் அவர்களின் மோப்ப நாயும் Gate 21 அருகிலிருந்த பயணிகளை 4-5 முறை சுற்றிச் சுற்றி வந்தனர். இருக்கும் பிரச்சினையில் இது வேறு சேர்ந்து கொண்டது.எல்லாம் சரியாக உள்ளது என்ற நிம்மதியுடன் அமர்ந்திருந்த சில நிமிடங்களில் boarding ஆரம்பித்தது.

விமானத்தில் ஏறி இடம் பிடித்ததும் விமானியின் அறிவிப்பு. யாரோ(?!) ஒரு பயணி Gate 21ல் பதிவு செய்து விட்டு விமானத்தில் ஏறவில்லை. அவர் பெயர் தெரியவில்லை. எனவே பயணியர் அனைவரும் அவரவர் ID மற்றும் Boarding passகளைத் தயாராகக் கையில் வைத்துக் கொள்ளவும் எனக் கூறினார். அதே நேரம் விமான நிலைய ஊழியர் ஒருவர் முன் வரிசை இருக்கைகளில் சோதனை செய்ய ஆரம்பித்தார். நான் என் கணவரிடம் உங்கள் பெயரைத் தான் தெரியவில்லை என்று விமானி கூறினாரோ இப்போது ID கேட்டால் முதலிலிருந்து ஆரம்பிப்பார்களே, முதல் வேலையாக விமானத்தை விட்டு இறக்கி விடுவார்களே என நான் பதற, சிறிது நேரம் அமைதியாக இரு என்ன நடக்கிறது எனப் பார்ப்போம் என்றார். முதல் இரண்டு வரிசைகளில் சோதனை முடிந்த நேரம் 30+ மதிக்கத்தக்க ஒரு ஆண் எங்களைக் கடந்து சென்றார். விமானி தேடிய பயணி ஏறி விட்டார். விமானம் தற்போது கிளம்பும் என அறிவித்ததும் அப்பாடா எனப் பெருமூச்சு விட்டேன்.(டோம்)

விமானம் ரன்வேயில் காத்திருந்த சமயத்தில் கண்ட சில காட்சிகளை இங்கே கூறுகிறேன். இங்கு மொத்தம் இரண்டு ரன்வேக்கள் மட்டுமே உள்ளன. ஒன்று சிறு விமானங்களுக்கு மற்றது சற்றே பெரிய (எங்களுடைய விமானம் போல commercial விமானம்) விமானங்களுக்கானது. சிறு விமானங்கள் என நான் கூறுவது 2-10 இருக்கைகள் உடையவை. 2 இருக்கை விமானங்கள் ஒரு taxiway 10 இருக்கை விமானங்கள் மற்றொரு taxiway எனப் பயணித்து தங்களுக்கான ரன்வேயை அடைந்து பறக்கத் தொடங்கின. எங்கள் விமானம் கடைசி ஓடுபாதையில்… விமான நிலையத்தில் காத்திருந்த நேரத்தில் Air Canada விமானங்கள் பல ஏறி இறங்குவதைக் காண முடிந்தது. (தினசரி சேவை கனடா நாட்டிற்கு இங்கிருந்து உண்டு) இந்த விமான நிலையம் பயிற்சிப் பள்ளி விமானங்கள், தனியார் விமானங்கள் மற்றும் general traffic விமானங்களை ஊக்குவிப்பதாக கூகிள் ஐயனார் கூறுகிறார்.

நிற்க.

விமானம் சீராகப் பறக்கத் தொடங்கியது. மீண்டும் வயிற்றுக் குழப்பம் வருவதைத் தடுக்க இம்முறை Coke குடிக்க முடிவு செய்தோம். Pretzel உடன் ஒரு டம்ளரில் நிறைய ஐஸ் கட்டிகளுடன் தரப்பட்ட Cokeஐக் குடித்து முடித்த சில நிமிடங்களில் ஓக்லாண்ட் விமான நிலையத்தில் தரையிறங்கப் போகிறோம் என்ற அறிவிப்பு. கீழே மிகவும் பரிச்சயமான Bay bridge, San Mateo bridge, San Franscisco downtown, Bay எனப் பல காட்சிகளையும் பார்த்து ரசித்த வேளையில் விமானம் தரையிறங்கியது. WhatsAppல் தகவல் தெரிவித்து விட்டு மருமகனுக்குத் தொலைபேசி விட்டு (அது வரை charge இருந்தது) வாசலுக்கு வந்ததும் மருமகனின் காரில் ஏறி வீட்டை நோக்கிப் பயணித்தோம். இத்தனை கலவரத்துக்கிடையில் பெட்டிகளுக்கான காத்திருப்பு இல்லை என்பது தான் ஒரே சுகம். காலை பத்து மணிக்கு முடிய வேண்டிய பயணம் எங்கே செல்கிறோம் என்ன செய்கிறோம் என்றே தெரியாமல் குழப்பமாக வித்தியாசமாக “திக் திக்” தருணங்களுடன் மதியம் 3.30 மணிக்கு முடிவுக்கு வந்தது. 

மருமகன்: நீங்கள் எந்த ஊரிலிருந்து வருகிறீர்கள்?

நாங்கள்: (மிகப் பெருமையாக) San Antonio

மருமகன்: ஒரு மணி நேரத்தில் வந்து விட்டீர்கள். சூப்பர்

40 நிமிடப் பயண நேரத்தில் வீட்டை வந்தடைந்த பிறகு …

நான்: San Antonio நகரில் ஊருக்கு நடுவில் நதி ஓடும் என்றார் உன் தந்தை ஆனால் அதை நாங்கள் காணவில்லை என்றேன்.

மகள்: அம்மா…மூளையை கொஞ்சம் பயன்படுத்தேன்…
டெக்சாஸ் மாநிலம் எதிர்த் திசையில் உள்ளது; ஒரு மணி நேரத்தில் இங்கு வந்து சேர முடியுமா? நீங்கள் சென்றது Santa Ana, Los Angeles.

ஓ......

 

 

 

 

 

 

 

சிங்கம் பார்க்கப் போகலாமா?

1-1-2025

ஏழாவது அமெரிக்கப் பயணத்தின் ஒரு பகுதியாக ஜனவரி 1-4, 2025 தேதிகளில் மகனது குடும்பத்துடன் கலிபோர்னியா மாகாணத்தில் உள்ள சான் டியாகோ (San Diego) நகருக்குச் செல்லும் வாய்ப்புக் கிடைத்தது. கிறிஸ்துமஸ் தின விடுமுறை முடிந்த சில நாட்களில் அரிசோனா மாநிலத்தின் பீனிக்ஸ் நகருக்குப் பயணித்து அங்கிருந்து மறுநாளே சான் டியாகோ பயணம் என்பதால் சற்றே நெருக்கமான பயணமாக இது அமைந்தது.

முதல் பேரனுக்கு 1.5 வயதாக இருந்த போது (2010) லாஸ் ஏன்ஜல்ஸ் நகரை சுற்றிப் பார்த்து விட்டு இந்த நகருக்குச் சென்று Sea World என்னும் theme parkல் சென்று நாள் முழுவதும் கழித்து விட்டு வீடு திரும்பினோம். வேறெங்கும் செல்லாததால் ஊரைப் பற்றிய நினைவு எதுவும் இல்லை.

இம்முறை மீண்டும் ஒரு குட்டிப் பேரன், 4.5 மணி நேர கார் பயணம் போன்ற காரணங்களால் இந்தப் பயணமும் 2010 பயணம் போலவே Electric rice cooker, அரிசி, பருப்பு, instant foods என ஜனவரி 1, 2025 காலை பத்து மணியளவில் அருகிலுள்ள சாய்பாபா கோவிலுக்குச் சென்ற பிறகு எங்கள் 5.30 மணி நேர சாலைப் பயணம் தொடங்கியது.

நகரை நோக்கிச் செல்லுமுன் சில அடிப்படை விவரங்களைத் தெரிந்து கொள்வோமா?

சான் டியாகோ தென் கலிபோர்னியாவில் பசிபிக் பெருங்கடல் ஓரத்தில் மெக்சிகோ நாட்டு எல்லையில் அமைந்துள்ள மலைப்பாங்கான ஒரு நகரம். இந்த நகரின் பொருளாதாரம் கப்பற்படை சார்ந்த தொழில்கள், சுற்றுலா, உற்பத்தித் துறை, வெளிநாட்டு வாணிகம் மற்றும் ஆராய்ச்சிகள் ஆகியவற்றைச் சார்ந்துள்ளது. இந்த நகரில் புகழ்பெற்ற பல்கலைக் கழகங்கள் உள்ளன. ஒரே ஓடுபாதையுடன் கூடிய மிகவும் பிசியான விமான நிலையம் இங்குள்ளது. மெக்சிகோவுக்கு மிக அருகில் உள்ளதால் ஸ்பானிஷ் மொழி பேசும் மக்கள் இங்கு அதிகம் வசிக்கிறார்கள்.

Bay, hills, mountains and canyons என இந்த நகரம் அமைந்துள்ளதால் இதன் பருவநிலை micro climate என அழைக்கப் படுகிறது. ஒரு பகுதியில் வெயில் மறு பகுதியில் மழை என வெவ்வேறு விதமான காலநிலை நிலவுகிறது. பொதுவாக வருடம் முழுவதும் வெயில் உள்ள நகரம் என்பதால் மக்களால் பெரிதும் விரும்பப்படுகிறது. இந்த நகரின் எல்லையில் மெக்சிகோ நாட்டின் Baja California மாநிலத்தைச் சேர்ந்த Tijuana என்னும் நகரம் உள்ளது. சான் டியாகோ போல அதுவும் சுற்றுலா மற்றும் உலக வர்த்தகத்திற்குச் சிறப்புப் பெற்றது. (கப்பற்படை ஏன் இந்த நகரில் அமைந்துள்ளது என இப்போது புரிந்திருக்கும்)

சாலைப் பயணத்தின் முதல் இரண்டு மணி நேரங்கள் அரிசோனா மாநிலம் என்பதால் வழியெங்கும் பாலைவனக் காட்சிகளே தென்பட்டன. (வறண்ட நிலப்பகுதி, விதம் விதமான உயரமான, குட்டையான, குண்டான, உருண்டையான கள்ளிச் செடிகள்) வழியில் Sentinel என்னும் ஊரின் rest areaவில் நின்று குட்டிப் பாப்பாவிற்கு அங்கே சென்ற மிக நீ……ண்ட சரக்கு ரயிலை வேடிக்கை காட்டி உணவு தந்து விட்டு மீண்டும் கிளம்பிய சமயம் லேசாகக் குளிரத் தொடங்கியது.

வழியில் மெக்சிகோ நாட்டின் எல்லையை ஒட்டி அமைந்துள்ள Yuma என்னும் நகரைக் கடந்து செல்ல வேண்டும். அந்தப் பகுதியில் நாங்கள் பயணித்த சாலைக்கு இடப்புறம் பல மைல்களுக்கு இரு நாடுகளுக்கிடையேயான எல்லையைக் குறிக்கும் வகையில் கம்பி வலை போடப்பட்டுள்ளது. ஆங்காங்கே நாட்டைக் கடக்க check postகள் உள்ளன. மிக அதிக அளவில் இரு நாடுகளுக்கிடையேயான தரை வழி வியாபாரம் இந்தப் பகுதியில் சிறப்பாக நடைபெறுகிறது. பெருமளவில் பொருட்களை ஏற்றிச் செல்லும் ட்ரக்குகள் இரு நாட்டு எல்லைக்கிடையே வந்து செல்வதைக் காண முடிந்தது.

நாங்கள் சென்ற சமயம் day light saving எனப்படும் பகற்பொழுது குறைவான நேரம் என்பதால் மாலை 5 மணியளவில் இருட்டத் தொடங்கியது. மெக்சிகோ நாட்டின் நகரங்களும் கிராமங்களும் இரவின் விளக்கொளியில் பார்க்க அழகாகத் தெரிந்தன. ஊருக்குத் திரும்பும் சமயம் எல்லையில் நின்று புகைப்படம் எடுத்துக் கொள்ள எண்ணி இருந்தேன். பாப்பாவின் jacketஐ எடுத்து வரவில்லை என்பது நினைவுக்கு வர, வழியில் ஒரு ஊரில் நிறுத்தி புதிதாக jacket வாங்கிக் கொண்டு பயணத்தைத் தொடர்ந்தோம்.

இரவு 9 மணியளவில் சான் டியாகோ நகரின் Hotel Marriotஐ அடைந்தோம். அனைவரும் தங்கும் வகையிலான பெரிய அறையை அடைந்து கையில் எடுத்து சென்றிருந்த சப்பாத்திகளை உண்டு விட்டு மழலையில் குட்டி பேரன் பேசிய பேச்சுக்களை ரசித்து விட்டு அன்றைய நாளை முடிவுக்குக் கொண்டு வந்தோம். Day light saving என்பதால் பீனிக்ஸ் நகர நேரத்தை விட இந்த நகரத்தில் ஒரு மணி நேரம் பின்னால் இருந்தது என்றாலும் மறுநாள் சுற்றிப் பார்க்க சீக்கிரம் கிளம்ப வேண்டும் என்பதால் உறங்க சென்றோம். விடுதிக்கு மிக அருகில் freeway எனப்படும் நகரின் பிரதான சாலை இருந்தது. மிக வேகமாகச் செல்லும் வாகனங்களின் (பெரும்பாலும் கார்களே) விர்…..விர்….ஜன்னலைத் திறக்கவே முடியவில்லை. நகரின் பல பகுதிகளிலும் மலைத் தொடர்களே தெரிந்தன. விடுதிக்கு எதிரில் சுற்றிலும் அரை வட்ட வடிவில் குன்றுகள் அவற்றின் மேலே வீடுகள், தெளிவாகத் தெரிந்த வானம் (இரவில் நட்சத்திரங்களும் பகலில் நீல வானமும்) என ரம்மியமாக இருந்தது.

2-1-2025

மறுநாள் காலை ஹோட்டலில் தரப்பட்ட continental breakfast ஐ 8.30 மணியளவில் உண்டு விட்டு ஊர் சுற்றிப் பார்க்கக் கிளம்பினோம். Marriot hotelலில் மிகவும் சுமாரான காலை உணவு அளிக்கப்பட்டது சற்றே வியப்பாக இருந்தது. பழத் துண்டுகள் தீர்ந்து விட்டால் மறுமுறை அவை நிரப்பப் படவில்லை. பழரசங்கள், பாலும் அப்படியே. பாப்பாவிற்கு Instant அவல் உப்புமாவை அறையிலேயே தயார் செய்து கொடுத்தோம். Rice cookerல் சாதம் வைத்து புளி சாதமாக மாற்றி பேக் செய்து எடுத்துக் கொண்டு 9 மணியளவில் ஊர் சுற்றக் கிளம்பினோம்.

Downtown எனப்படும் நகரின் முக்கிய பகுதி San Diego Bayயில் அமைந்துள்ளது. Downtown பகுதியைக் கடந்து San Pasqual Valleyயில் அமைந்துள்ள San Diego Zoo Safari Park என்னும் இடத்தை அடைந்தோம். இந்தப் உயிரியல் பூங்கா(zoo) உலகின் தண்ணீர் குறைவான பகுதிகளில் (அன்டார்டிகா தவிர) வசிக்கும் மிருகங்கள் மற்றும் அரிய வகை விலங்கினங்களுக்கானது. இங்குள்ள botanical gardenல் ஒரு மில்லியன் (10 லட்சம்) தாவரங்கள் உள்ளதாக அறிகிறோம்.

இந்தப் பூங்கா ஆசியா, ஆப்பிரிக்கா (அதன் பல்வேறு பகுதிகள்), சிங்கங்கள் வசிக்கும் பகுதி எனப் பல வகையாகப் பிரிக்கப் பட்டு மிருகங்கள்/ செடிகள் பராமரிக்கப் படுகின்றன. பூங்காவின் உள்ளே நுழைந்ததும் கையில் வரைபடத்தை (map) எடுத்துக் கொண்டு முதலில் எங்கே செல்வது என ஆராய்ந்தோம். Tramல் இந்தப் பூங்காவை சுற்றிப் பார்க்க முடியும் என்பதால் அடர்ந்த செடி/மரங்களுக்கிடையில் சிறு பாலங்களைக் கடந்து வந்து மிக நீண்ட வரிசையில் காத்திருந்தோம். இந்தப் பூங்கா பல ஏக்கர் பரப்பளவில் பல பகுதிகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. நடந்தும் ஜீப்களிலும் ட்ராமிலும் செல்லலாம். இரவில் தங்கி camp செய்யும் வசதியும் உண்டு. சக்கர நாற்காலி, சிறு சைக்கிள், குழந்தைகளை அழைத்துச் செல்லும் stroller ஆகியவற்றையும் வாடகைக்குப் பெற்றுக் கொள்ளலாம். நடந்து சென்ற வழியில் Nairobi village, Walkabout Australia, African plains, Asian plains என ஒவ்வொரு பகுதிக்கும் பெயரிடப்பட்டு அந்த நிலப்பகுதி தொடர்பான விலங்கினங்கள்/பறவைகள் பார்வைக்குக் கிடைத்தன. 

அன்றைய தினம் விடுமுறை என்பதால் வரிசையில் 40 நிமிடக் காத்திருப்புக்குப் பிறகு டிராமில் ஏறினோம். பொறுமையாக வண்டி கிளம்பியது. முதலில் சிறு குளம் அதில் பல வாத்துக்கள் என ஆரம்பித்து ஒட்டக சிவிங்கி, ஒட்டகம், யானை, காட்டெருமை, மான் எனப் பல மிருகங்களையும் அருகில் சென்று பார்த்து விட்டுத் திரும்பினோம். வழியில் ஆங்காங்கே ஜீப்களும் பேட்டரி கார்களும் மிருகங்களுக்கு மிக அருகில் நின்று கொண்டிருந்தன. நீர் குறைந்த (arid regions) பகுதியில் உள்ள விலங்குகளுக்கான சரணாலயம் என்று நாம் முன்பே அறிந்திருந்தாலும் வறண்ட பகுதியில் மிருகங்களைக் கண்ட போது சற்றே வருத்தமாக/ஏமாற்றமாக இருந்தது. இங்குள்ள சிறு குளங்கள், நீர் நிலைகளில் உள்ள நீர் மறுசுழற்சி(recycling) செய்யப்பட்டு செடிகளுக்குப் பயன்படுத்தப் படுகிறது.

அந்தப் பகுதிக்கு அருகில் ஒரு hot air balloon இருந்ததைக் கண்டதும் அதில் செல்ல முடிவு செய்தோம். Hot air balloon பயணம் இன்னும் என் bucket listல் உள்ள ஒன்று. வழக்கமாகச் செல்லும் பலூன் போல அல்லாமல் மோட்டாரின் உதவியுடன் மேலெழும்பிச் செல்லும் வகையில் இருந்தது. வரிசையில் காத்திருந்து (கூட்டமில்லை) பலூனில் மேலேறி உயரே சென்று பூங்காவினை பறவைப் பார்வையில் கண்டோம். ஒரு பகுதி பச்சைப் பசுமையாக இருந்தாலும் மறுபகுதி வறண்டு ஏறக்குறைய பாலைவனம் போலக் காட்சியளிக்கிறது.

அந்தப் பூங்காவிலேயே கையில் எடுத்துச் சென்ற உணவினை உண்ட பிறகு 45 நிமிட நேரப் பயண தூரத்தில் உள்ள Balboa Park என்னும் இடத்தை நோக்கிப் பயணித்தோம். மதிய நேரமாக இருந்தாலும் ஜனவரி மாதம் என்பதால் வெப்பத்தின் தாக்கம் இல்லை. இந்த Balboa Park18 பூங்காக்கள், 60+ மைல்கள் நடக்கும் பாதை (walking trail), அருங்காட்சியகங்கள் (museums), performing art venues, recreational resources மற்றும் San Diego Zoo வை உள்ளடக்கியது. 1200 ஏக்கர் பரப்பளவிலான இங்கே Lawn bowling, Archery, Tennis, Golf, Swimming, Disc golf ஆகியவற்றுக்கான விளையாட்டு மைதானங்கள் மற்றும் திறந்த வெளிகள், சிறு மேட்டுப் பகுதிகள் போன்றவையும் உள்ளன. மொத்தத்தில் இந்தப் பூங்கா இயற்கை, கலை, கலாச்சாரம், மானுடவியல், பொழுதுபோக்கு அம்சங்கள் ஆகிய அனைத்தும் கலந்த ஓரிடம் எனக் கூறலாம். 

எங்கெங்கும் மக்கள் வெள்ளம் என்பதை விட எங்கெங்கும் கார்களின் அணிவகுப்பு. பூங்காவிற்கு அருகில் காரை நிறுத்த இடமில்லாமல் சுற்றிச் சுற்றி வந்து சற்று தொலைவில் நிறுத்தி விட்டு நடந்து உள்ளே சென்றோம். பூங்கா ஆரம்பத்திலேயெ Japanese garden தென்பட்டது. உள்ளே நுழைந்ததும் வரலாற்றை நினைவு படுத்தும் வண்ணம் கட்டப்பட்ட கட்டிடங்களைக் காண முடிகிறது. ஒரு சாலையில் வரிசையாக இரு புறமும் அருங்காட்சியகங்கள் மற்றும் கலையரங்குகள் தென்பட, ரயில் மியூசியம் செல்லலாம் என முடிவு செய்து உள்ளே சென்றோம். (ஓரே நாளில் பல இடங்களை சுற்றிப் பார்த்தால் சலுகை விலை அனுமதி சீட்டுக்கள் கிடைக்கும்) தனித் தனியாக ஒவ்வொரு இடத்திற்கும் அனுமதி சீட்டு தேவையில்லை. அருங்காட்சியகங்களைக் காண்பது எனக்கு மிகவும் பிடித்தமானது என்றாலும் குட்டிப் பேரனுக்காக 17 அருங்காட்சியகங்களில் ஒன்றை மட்டும் பார்த்தோம். (இந்தப் பூங்காவை சுற்றிப் பார்க்க ½ நாளெல்லாம் போதாது)

ரயில் அருங்காட்சியகத்தில் வட அமெரிக்க ரயில் வரலாற்றை தத்ரூபமாகக் காட்டும் வகையில் ஒவ்வொரு பழமையான ரயிலும் சென்ற பாதையை 3D மாடலாக வடிவமைத்து ரயில் மலை, பாலம், குகை, கிராமம் எனச் செல்லும் வகையில் இருந்தது. திரும்பிய பக்கமெல்லாம் பொம்மை ரயில்கள் ஓடிக் கொண்டிருந்தன. பேரனை விட நான் அதிகம் ரசித்தேன். அங்கிருந்து கிளம்பி மிருகக் காட்சி சாலைக்குச் செல்லும் முன்பாக குட்டிப் பேரனுக்காக குட்டி ரயிலில் பயணிக்க வரிசையில் காத்திருந்தோம். நானும் என் கணவரும் வேடிக்கை மட்டுமே. பயணியர் செல்லும் ரயில்கள் வட அமெரிக்காவின் பல பகுதிகளிலும் இல்லையென்பதால் சிறுவர்களுக்கு ரயில் என்றாலே ஆச்சரியம் தான். 5 கிமீ வேகத்தில் செல்லும் பொம்மை ரயிலில் செல்ல கூட்டம் அலைமோதும்.😊 டிக்கெட்டுகளும் அசாத்திய விலைக்கு விற்கப்படுகின்றன.

அடுத்ததாக மிருகக் காட்சி சாலைக்குச் சென்றோம். Safari Park zoo போல அல்லாமல் இங்கே அந்தந்த மிருகத்திற்கான வசிப்பிடத்தை உருவாக்கி வைத்திருக்கிறார்கள். எங்கெங்கும் அடர்ந்த மரங்கள், செடி கொடிகள் எனத் தென்பட்டன. கோலா கரடி உட்பட பல மிருகங்கள் இருந்தன. பார்க்கும் இடமெல்லாம் உணவகங்கள் தென்பட்டன. (மக்கள் உணவு உண்ணவும் பானங்களைக் குடிக்கவும் நேரம் காலம் பார்ப்பதில்லை) இந்த மிருகக் காட்சி சாலையும் அதிகப் பரப்பளவைக் கொண்டது. நடந்தோ மாடி பேருந்திலோ சென்று மிருகங்களைக் காணலாம். நாங்கள் பேருந்திற்காகக் காத்திருந்து முதலாம் தளத்தில் அமர்ந்தோம். வரிசையாகப் பேருந்துகள் மக்களை அழைத்துச் சென்று திரும்பி வந்து கொண்டே இருந்தன. சற்றே மேடான பகுதியில் இந்த பேருந்து சென்றது. ஒவ்வொரு மிருகத்தின் அருகிலும் நிறுத்தி அவை பற்றிய விளக்கம் கூறி மக்கள் பார்த்து ரசித்ததும் மீண்டும் பயணம் தொடங்கியது.

Day light saving மாதம் என்பதால் மாலை 4.30க்கே இருட்டத் தொடங்கியது. கடைகள் மற்றும் பூங்காவில் வண்ண விளக்குகள் எரியத் தொடங்கின. 40 நிமிட நேரம் சுற்றிப் பார்த்த பிறகு பேருந்து கிளம்பிய இடத்திற்கு அருகில் வந்து நின்றது. அருகில் இருந்த கடையில் அனைவரும் coffee, hot chocolate என வாங்கிக் குடித்த பிறகு குட்டிப் பேரன் பல சிறுவர்கள் நடனம் ஆடிக் கொண்டிருந்ததைக் கண்டு தானும் ஆடினார். இச்சமயம் நன்றாக இருட்டி விட்டது. பூங்காவின் மற்றொரு பகுதியில் cable carல் சென்று பூங்காவின் மொத்தப் பரப்பளவையும் பார்க்கும் வசதி இருப்பதைக் கண்டு அங்கு சென்று cable carல் ஏறினோம். வழக்கம் போல் அவசரமாக இரண்டிரண்டு பேர் ஒரு காரில் ஏறி (கிட்டத்தட்ட டவுன் பஸ்ஸில் ரன்னிங்கில் ஏறுவது போல) பயணித்தோம். மேலிருந்து பறவைப் பார்வையில் San Diego நகரின் இரவுக் காட்சிகளைக் காண முடிந்தது. இந்த ஊரின் விமான நிலையம் ஒரே ஒரு runway உள்ளதால் எப்போதும் விமானங்கள் ஏறி இறங்கிக் கொண்டே இருந்தன. San Diego Bay அருகில் downtown, மற்றொரு புறம் விமான நிலையம், கீழே மிருகக் காட்சி சாலை, பூங்காவின் வண்ண விளக்குகள் என…திருவிழாக் கோலத்தைக் காண முடிந்தது.

பயணம் முடிந்ததும் கீழிறங்கி சிறிது தொலைவு நடந்து பூங்காவின் முன் பகுதிக்கு வந்த போது முன்பு சென்ற சிறு ரயில் தற்போது வண்ண விளக்குகளுடன் சென்று கொண்டிருந்ததைக் கண்டதும் குட்டிப் பேரனுக்கு மிக்க மகிழ்ச்சி. மகன் நடந்து சென்று காரை எடுத்து வரும் வரை வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். திரும்பும் வழியில் ஒரு இந்திய உணவகத்தில் தோசை, இட்லி என வாங்கி இரவு உணவை முடித்துக் கொண்டு விடுதிக்குத் திரும்பினோம்.  

3-1-2025

அன்றைய தினம் சனிக்கிழமை என்பதால் அருகிலிருக்கும் பெருமாள் கோவிலுக்குச் சென்ற பிறகு எங்கள் சுற்றுலாவைத் தொடங்குவதாக முடிவு செய்தோம். சுறுசுறுப்பாக எழுந்து தயாராகி அன்றைய பகல் உணவை தயார் செய்து எடுத்து வைத்தோம். நான் என் மகன் கணவர் மூவரும் 7.30க்கே காலை உணவிற்குச் சென்றதால் எல்லா உணவுகளும் இருந்தன. Bread toast, chocolate milk, juice, fruits தான் எங்கள் உணவு. மருமகளும் குட்டியும் திடீர் உப்புமா, Bread toastஐ உண்டு விட்டு கோவிலுக்குச் சென்று அங்கு பொங்கல், பாயசம் என கிடைத்த பிரசாதத்தை பாப்பாவிற்கு ஊட்டி விட்ட பிறகு ஊர் சுற்றக் கிளம்பினோம். 

முதலில் San Diego Bayயிலிருந்து கிளம்பும் City Tours Cruise படகில் பயணித்து திமிங்கிலங்களைக் காணச் செல்வதாக ஏற்பாடு. காலை 9.30 மணிக்குக் கிளம்பும் படகில் செல்ல வேண்டும். அவசரமாக சாலைக்கு எதிரில் காரை நிறுத்தி விட்டு ஓட்டமாக ஓடி ஏறவும் படகு கிளம்பவும் சரியாக இருந்தது. படகின் பின் புறத்தில் திறந்த வெளியில் நின்ற படி பயணத்தை ஆரம்பித்த போது skyline எனப்படும் உயரமான கட்டிடங்களடங்கிய நகர்ப்புறம் நேரெதிரிலும் வலப்புறம் ஒரு மிகப் பெரிய பாலமும் இன்னும் சற்று தூரத்தில் கப்பல் கட்டும் இடமும், ராணுவக் கப்பல்கள் நிற்கும் இடமும் இடப்புறத்தில் விமான நிலையத்தில் ஏறி இறங்கும் விமானங்களும் கண்ணில் பனிமூட்டத்திற்கிடையே தெரிய எங்கள் பயணம் தொடங்கியது. சாலையை ஒட்டி ஒரு பிரம்மாண்டமான ராணுவக் கப்பல் அதன் மேல் தளத்தில் சிறு விமானங்கள் என ஒரு வித்தியாசமான காட்சியும் துறைமுகத்தை ஒட்டியே தெரிந்தது. (குட்டிப் பேரனின் பஸ் மேலே கார், டிரக் மேலே கார் பாட்டு போல கப்பல் மேலே விமானம்)

இந்தத் துறைமுகம் இயற்கையாக அமைந்துள்ளது. மெக்சிகோ எல்லைக்கு மிக அருகில் இருப்பதால் ராணுவம், சுற்றுலா, பொருளாதாரம் ஆகியவற்றிற்குக் கைகொடுக்கும் ஒன்றாக உள்ளது. இந்தத் துறைமுகத்திலிருந்து உல்லாசக் கப்பல்கள் உலகின் பல இடங்களுக்கும் செல்கின்றன. தற்சமயம் ஏறக்குறைய 50 கப்பல்களே செல்வதாகக் கூறினார்கள். நாங்கள் படகில் ஏறிய இடத்திற்கு அருகிலேயே சில உல்லாசக் கப்பல்களைக் காண முடிந்தது. Boating, fishing, kayaking, whale watching மற்றும் பல நீர் சார்ந்த செயல்பாடுகளும் இங்கே நடைபெறுகின்றன. இந்தத் துறைமுகத்தின் ஒரு பகுதி உலகின் அரிய உயிரினங்களுக்காக ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது. கப்பல் கட்டும் இடமும் துறைமுகப் பகுதியில் உள்ளது.

படகு முன்னேறி செல்லச் செல்ல பனிமூட்டம் குறைந்து சுற்றிலும் தென்பட்ட காட்சிகளைக் காண முடிந்தது. முதல் தளத்தில் அமர்ந்து திமிங்கிலங்கள் கண்ணில் படுகின்றனவா எனப் பார்த்துக் கொண்டே சென்றோம். கடுமையான குளிர் காற்றடித்ததால் சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு கீழடுக்கில் சென்றமர்ந்தோம். உணவுப் பொருட்களும் குளிர்பானங்களும் அங்கேயே விற்பனை செய்யப் படுகின்றன. இந்தப் படகுப் பயணம் commentaryயுடன் கூடியது என்பதால் வழியில் தென்படும் இடங்கள்/காட்சிகளின் வர்ணனைகளைக் கேட்டுக் கொண்டே செல்ல முடிகிறது. ஏறக்குறைய ஒரு மணி நேரப் பயணத்திற்குப் பிறகு படகின் இரண்டு பக்கமும் நூற்றுக் கணக்கான டால்பின்கள் துள்ளிக் குதித்தபடி செல்வதைக் கண்டோம். மேலும் பல நிமிடங்கள் திமிங்கிலம் தென்படுமா எனப் பயணித்து விட்டு ஊரை நோக்கித் திரும்பினோம். திமிங்கிலங்கள் சில சமயம் மட்டுமே கண்ணில் தென்படுகின்றன. நம்முடைய அதிர்ஷ்டத்தைப் பொறுத்து என வைத்துக் கொள்ளலாம்.

நகரை நோக்கிய பயணம் சற்றே அலுப்பாக இருந்தது. துறைமுகத்தின் வலப்புறத்தில் The Coronado bridge என்னும் பெயருடைய 2.12 மைல் நீளப் பாலம் San Diego Bay வை Coronado தீவுடன் இணைக்கும் பாலமாகும். வில்லைப் போல வளைந்து நிற்கும் இந்தப் பாலம் 200 அடி உயர ராணுவக் கப்பல்கள் கடந்து செல்லும் வகையில் வடிவமைக்கப் பட்டுள்ளது. மக்கள் இருபுறமும் செல்ல வசதியான இந்தப் பாலத்தில் ஓட்டப் பந்தயம், சைக்கிள் பந்தயம் போன்றவைகளும் நடைபெறும். துறைமுகத்தை நெருங்கும் சமயம் வெயிலாக இருந்ததால் kayaking, jet boat போன்ற செயல்பாடுகள் அதிகம் தென்பட்டன. ஒரு வழியாக துறைமுகத்தை அடைந்து படகை விட்டுக் கீழிறங்கினோம். Whale watching செய்யலாம் எனபது தான் இந்த படகுப் பயணத்தின் நோக்கம். Whaleஐ பார்க்க முடியாவிட்டால் இன்று எங்களுடன் பயணம் செய்தவர்கள் மீண்டும் இலவசமாக நவம்பர் 2025க்குள் மீண்டும் பயணிக்கலாம் என முன்பே அறிவிக்கப்பட்டபடி கீழிறங்கியதும் எங்களுக்கான Redemption ticketsஐ கையில் கொடுத்து அனுப்பினார்கள். (எத்தனை பேர் அதை பயன்படுத்துவார்கள்?)

வெளியில் வந்து வலப்புறம் திரும்பி சில நிமிட நடையில் நாம் படகிலிருந்து கண்ட USS Midway Naval Warship Museum. 1945 முதல் 1992 முடிய ராணுவ சேவையாற்றிய இந்த பிரம்மாண்டமான கப்பல் போரிலும் அமைதிப் பணிகளிலும் ஈடுபட்டது. ஏறக்குறைய 2,00,000 வீரர்கள் இதில் பணியாற்றியுள்ளார்கள் எனத் தகவல். 2004ஆம் ஆண்டு இந்தக் கப்பல் அருங்காட்சியகமாக மாற்றப்பட்டது. நாமே audio tour மூலம் கப்பலின் பல பகுதிகளையும் காணலாம். மேல் தளத்திற்குச் செல்ல lift வசதி உள்ளது. அந்தத் தளத்தில் போர்க்காலங்களில் பயன்படுத்தப்பட்ட விமானங்கள், ஹெலிகாப்டர்கள் மற்றும் பல விதமான விமானங்களை காட்சிப்படுத்தியுள்ளார்கள். https://en.wikipedia.org/wiki/USS_Midway_Museum எத்தனை விமானங்கள் அங்கே உள்ளன என்பதை இந்த linkஐ அழுத்தி தெரிந்து கொள்ளலாம்.

தரைத் தளத்தில் ஓய்வு அறைகள், அலுவலர்கள் தங்குமிடம், எஞ்சின் அறை, விமானக் கட்டுப்பாட்டு அறை இப்படி 60 பகுதிகள் உள்ளன. இங்கு ராணுவ வீரர்களின் ஓய்வு விழா, புதிதாக ஆள் சேர்க்கை, ராணுவ மரியாதை போன்ற பல நிகழ்வுகள் நடைபெறுகின்றன. பள்ளி மாணவர்கள் வருடத்திற்கு 5,000 பேர் இரவில் தங்கி இந்தக் கப்பலைப் பற்றி அறியும் வசதியும் உண்டு. கப்பலின் மேல் தளத்திலிருந்து பார்க்கையில் படகிலிருந்து தெரிந்த அனைத்தும் நன்றாக பறவைப் பார்வையில் தெரிந்தது. கப்பலின் வலப்புறத்தில் ஒரு ராணுவ வீரர் தன் காதலி/மனைவி?! யை அணைத்தபடி நிற்கும் மிக உயரமான சிலை உள்ளது. சிறுவர்களும் பெரியவர்களும் விமானங்களில் அமர்ந்து புகைப்படம் எடுத்தும் கொள்ளலாம். கீழ்த் தளத்தில் flight simulator ஒன்றும் உண்டு.

இந்தக் கப்பலை சுற்றிப் பார்த்து விட்டு கார் நிறுத்தியிருந்த பகுதிக்கு வந்து எங்கள் மதிய உணவை உண்டதும் விடுதியை நோக்கிக் கிளம்பினோம். அன்றைய மாலையில் மீண்டும் முடிந்தால் Balboa Park செல்லலாம் என முடிவு செய்தோம். மறுநாள் காலை பீனிக்ஸ் கிளம்ப வேண்டும் என்பதால் இரவு உணவிற்கு மட்டும் வெளியில் சென்றோம். சுவையான இந்திய உணவுகளை உண்டு விட்டு பெட்டிகளை அடுக்கி வைத்து விட்டு உறங்கச் சென்றோம்.

4/1/2025

காலை உணவினை முடித்துக் கொண்டு வழியில் Palm Spring என்னும் ஊரினைப் பார்த்து விட்டு பீனிக்ஸ் செல்வதாக முடிவு செய்யப்பட்டது. இந்த நகரம் தெற்கு கலிபோர்னியாப் பாலைவனப் பகுதியான Coachella Valleyயில் அமைந்துள்ளது. லாஸ் ஏஞ்சலீஸ் நகரிலிருந்து இரண்டு மணி நேரப் பயணத்தில் உள்ள இந்த ஊருக்கு நாங்கள் சாலை மார்க்கமாகப் பயணிக்கையில் பலவிதமான காட்சிகளையும் காண முடிந்தது. குறிப்பாக Fedexன் மிகப் பெரிய storage unit. பலவிதமான பாலைவனக் காட்சிகளும் நவீனக் கட்டிடங்களும் உள்ள இந்த ஊரில் ஹாலிவுட் நடிகர்கள் தங்கி செல்வது கூடுதல் கவர்ச்சி.

இந்த ஊரின் மற்றொரு சிறப்பம்சம் Aerial tramway எனப்படும் 360 டிகிரி சுழன்றபடி மேலேறும் cable car. ஏறக்குறைய 2.5 மைல் மலை உச்சி நோக்கிய பயணம். (உலகின் மிகப் பெரிய rotating cable car எனக் கூறப்பட்டாலும் இதே போன்ற ஒன்றில் ஸ்விட்சர்லாந்து சென்ற போது Mr.Titlis உச்சிக்கு சென்றோம்) சான் டியாகோ நகரிலிருந்து ஏறக்குறைய 3 மணி நேரப் பயணத்தில் இந்த ஊரை அடைந்தோம். ஊரை விட்டுத் தனித்து உள்ள இந்த இடத்திற்குச் செல்லும் சாலை திரும்பும் இடத்தில் Waiting time 2-3 hrs என display board கூறியது. கார்களை எங்கே நிறுத்த வேண்டும் என checkpostல் கூறப்பட்ட படி நிறுத்தி விட்டு அங்கிருந்து பயணிகளை cable car கிளம்பும் இடத்திற்கு அழைத்துச் செல்லும் பேருந்துக்கான வரிசையில் காத்திருந்து சென்றோம். அனுமதி சீட்டுக்களை வாங்கிய பிறகு மீண்டும் காத்திருப்பு. மதியம் 1.30 க்கு தான் எங்கள் முறை என்பதால் அருகில் போடப்பட்டிருந்த நாற்காலிகளில் அமர்ந்து வேடிக்கை பார்த்தோம். (2.30 மணி நேரங்கள் காத்திருந்தோம்)

மதிய உணவை முடித்துக் கொண்டு குட்டிப் பேரனின் அட்டகாசங்களை ரசித்து, புகைப்படங்கள் எடுத்துக் கொண்டு எங்கள் முறை வந்ததும் cable carல் ஏறிக் கிளம்பினோம். இந்த cable car 80 பேர் நின்று கொண்டே பயணிக்கும் வசதி உடையது. மிக மெதுவாக 360 டிகிரி சுழன்று கொண்டே மேலேறிய போது Chino Canyonனின் அழகினையும், ஊரையும், நீண்டு செல்லும் சாலைகளையும் காண முடிந்தது. 8516 அடி உயரத்தில் அமைந்த மலை உச்சியில் பயணம் முடிவடையும் இடத்தில் Mt. San Jacinto State Park உள்ளது. (மலையின் பெயர் என்னவென்று சொல்ல வேண்டுமா?)

Mountain stationல் இரண்டு உணவகங்கள், observation decks, natural history museum, two documentary theatres, gift shop எனப் பல வசதிகளும் உள்ளன. Station உள்ளே இருக்கும் படிக்கட்டுகளில் இறங்கி வெளியே சென்றால் அடர்த்தியான மரங்களடர்ந்த பகுதி. அரிய வகை பறவைகளும் மிருகங்களும் உள்ள இந்தப் பகுதியில் 50 மைல் நீளத்திற்கு hiking trails உள்ளன. சில நிமிடங்கள் அந்தப் பகுதியை வேடிக்கை பார்த்து விட்டு மீண்டும் மேலேறி observation deckல் நின்று வேடிக்கை பார்த்தோம். மலையின் மறுபக்கம் பாலைவனக் காட்சிகள் தெரிகின்றன. சில நிமிடக் காத்திருப்புக்குப் பிறகு மீண்டும் கேபிள் காரில் கீழிறங்கினோம். இச்சமயம் சூரியம் மறையத் தொடங்கியதால் நகரின் இரவுக் காட்சிகள் தென்பட்டன. பேருந்தில் ஏறிக் கீழிறங்கி வந்து காரில் வீட்டை நோக்கிய பயணத்தை மாலை 5.30 மணியளவில் ஆரம்பித்தோம்.   

மலை மேலிருந்து இறங்க பேருந்துக்குக் காத்திருந்த நேரத்தில் பலர் கார்களில் இரவு camping செய்வதற்கான உபகரணங்களுடன் வந்திறங்கினார்கள். Mt. San Jacinto State Parkல் தங்க முன் அனுமதி வாங்க வேண்டும். பேருந்து நின்றதும் மக்கள் வரிசையில் நின்றிருந்தாலும் முண்டியடித்து ஏறினார்கள். வளைந்து நெளிந்து செல்லும் சாலைப் பயணம் சற்றே சிரமமாக இருந்தது. காரிலிருந்து ஊருக்குச் செல்லும் முக்கிய சாலை வரை மேடும் பள்ளமுமாக வளைந்து நெளிந்த சாலைகளே. கூட்டு ரோட்டில் Display board waiting time 3 hours எனக் காட்டியது. Freeway எனப்படும் national highwayல் மூன்று லேன்கள் இருந்தாலும் வழக்கம்போல இல்லாமல் குறுகலாக இருந்தன. எங்கள் காருக்கு மிக நெருக்கமாக டிரக்குகள் கடந்து சென்றன. இரவு ஒம்பது மணியளவில் பீனிக்ஸ் நகரில் உள்ள வீட்டை வந்தடைந்தோம்.

திரும்பும் வழியில் மெக்சிகோ எல்லையில் புகைப்படம் எடுக்கலாம் என்ற என் ஆசை நிறைவேறவில்லை ☹அன்றே செய் அதை நன்றே செய் என்பது இதற்கு மிகவும் பொருந்தும்.

வித்தியாசமான நில அமைப்புக்கள், தாவர விலங்கின வகைகள், பல வகை காலநிலைகள், நகருக்குள் விமான நிலையம், அடர்ந்த மரங்களடங்கிய பகுதிகள் என அமைந்துள்ள சான் டியாகோ நகருக்குச் சென்றதும் வித்தியாசமான பயணமே.

Tramல போய் giraffe பாத்தோமே!